Pabianice (stacja kolejowa): Różnice pomiędzy wersjami

Położona jest na wybudowanej w latach 1901–1903 [[Kolej Warszawsko-Kaliska|linii kolejowej warszawsko-kaliskiej]]. Budynek stacyjny wzniesiono w tymże okresie z cegły palonej w charakterystycznym dla ówczesnych niewielkich stacji kolejowych [[Neorenesans|stylu neorenesansowym]]. W analogicznym stylu wybudowano również stacje w [[Łask (stacja kolejowa)|Łasku]] (obecnie w ruinie) oraz w [[Zduńska Wola (stacja kolejowa)|Zduńskiej Woli]]. W latach późniejszych bryła budowli nie zmieniła wyglądu. Zachowały się detale wyposażenia wnętrz z początków XX wieku, w tym [[piec kaflowy|piece kaflowe]] oraz okienka kas wraz z ruchomym podajnikiem, w którego zagłębienie podróżny wkłada pieniądze, a po obrocie otrzymuje bilet. W 2005 roku przeprowadzono gruntowny remont, podczas którego zainstalowano napis „Pabianice. Miasto św. Maksymiliana Kolbego”. W budynku znajduje się obecnie, prócz kas biletowych z poczekalnią (kasa nieczynna w godzinach nocnych – konieczność kupowania biletów w pociągu) i obszernego holu, delegatura Straży Miejskiej, Informacja Turystyczna oraz kiosk z gazetami. Podziemny [[szalet]] publiczny znajduje się poza budynkiem dworca od strony targowiska.

 

 

W 2011 roku odbył się generalny remont budynku.