Bitwa pod Łowczówkiem: Różnice pomiędzy wersjami

'''Bitwa pod Łowczówkiem''' –została stoczona przez [[I Brygada Legionów Polskich|I BrygadyBrygadę]] [[Legiony Polskie 1914-1918(1914–1918)|Legionów]] walczącą po stronie [[Austro-Węgry|Austro-Węgier]] z Rosjanami w dniach 22–25 grudnia 1914.

W pierwszej fazie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] Rosja zamierzała wyeliminować z wojny Austro-Węgry. Ofensywa wojsk rosyjskich w Galicji była efektem tych planów. W listopadzie 1914 Rosjanie zdobyli [[Tarnów]] i [[Tuchów]] i posuwali się nadal na linię: [[Kraków]]-[[Łapanów]]-[[Limanowa]]. Tu wojska austro-węgierskie skutecznie uderzyły na styk armii gen. [[Radko DimitrijewDimitriew|Radko Dimitrijewa]]a i gen. [[Aleksiej Brusiłow|Aleksieja Brusiłowa]]. Po krwawej bitwie stoczonej w grudniu pod Łapanowem, Limanową i [[Nowy Sącz|Nowym Sączem]] przeszły do ofensywy. Rosjanie zaczęli się cofać. Zatrzymali się w widłach [[Dunajec|Dunajca]] i [[Biała (dopływ Dunajca)|Białej]] na grzbietach wzgórz [[Pogórze Rożnowskie|Pogórza Rożnowskiego]]. Po załamaniu się ofensywy austriackiej Rosjanie zaczęli kontratakować siłami 3 Armii gen. Dimitrijewa w rejonie [[Łowczów|Łowczowa]] i [[Łowczówek|Łowczówka]]. Rejon ten był stykiem dwóch armii austriackich: 4 Armii arcyksięcia Ferdynanda i 3 Armii [[Svetozar Boroević von Bojna|gen. Boroevicia]]. Po przerwaniu linii frontu groziło Austriakom okrążenie. Zadanie powstrzymania Rosjan zostało powierzone przez dowództwo 4 Armii I Brygadzie Legionów Polskich. Przebywała ona wtedy w Nowym Sączu, gdzie miała zostać zreorganizowana. W czasie, gdy rozkaz dotarł do brygady, dowodził nią ppłk [[Kazimierz Sosnkowski]]. [[Józef Piłsudski]] wezwany został wcześniej na rozmowy polityczne do [[Wiedeń|Wiednia]].

Polacy zaatakowali niezwłocznie po przybyciu na pole walk, o zmierzchu 22 grudnia, aby nie pozwolić Rosjanom na umocnienie się na świeżo zdobytych wzgórzach. 1 Pułk dostał rozkaz uderzenia na wzgórze nr 360, a 5 Pułk na wzgórze nr 343. 1 Pułk dowodzony przez [[Edward Rydz-Śmigły-Rydz|Rydza-Śmigłego]] zdobył wyznaczony cel „z marszu” walcząc bagnetami, kolbami karabinów i łopatkami saperek. 5 Pułk kpt. Ścibora-Rylskiego dostał się w silny ogień artylerii rosyjskiej. Z uwagi na brak łączności z artylerią austriacką oraz konieczność walk po zmroku w nieznanym terenie atak na wzgórze 343 wstrzymano do świtu 23 grudnia. Natarcie prowadzone siłami 5 Pułku wspartego przez żołnierzy piechoty węgierskiej oraz ogniem artylerii austriackiej zakończyło się sukcesem. Obydwa pułki wykonały swoje zadania, pas wzgórz znalazł się cały w rękach państw centralnych.

Ofiary tej bitwy (nie tylko Polacy) znalazły spoczynek na [[Cmentarz Legionistówwojenny Polskichnr 171 - Łowczówek|Cmentarzu Legionistów Polskich]] Nr 171 w Łowczówku. Położony on jest na wzgórzu Kopaniny (398 m), w pobliżu drogi Łowczów–[[Rychwałd (województwo małopolskie)|Rychwałd]].