Hotel Warszawa w Warszawie: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
→‎Opis: vsxcvx
m Wycofano edycje użytkownika 95.49.165.131 (dyskusja). Autor przywróconej wersji to Boston9.
Linia 37:
 
== Opis ==
ęBudynek stał się symbolem nowoczesnej Warszawy lat 30. Według pierwotnych planów budynek miał mieć 11 pięter, jednak architekci, biorąc pod uwagę znaczne zróżnicowanie wysokości już stojących przy placu Napoleona budynków (2-6 pięter), uznali, że to będzie wysokość niewystarczająca do osiągnięcia odpowiedniego wrażenia dominanty<ref name="gm">{{Cytuj pismo | nazwisko = Mika | imię = Grzegorz | tytuł = Niebotyk z placu Napoleona | czasopismo = [[Skarpa Warszawska (czasopismo)|Skarpa Warszawska]] | wydanie = 69 | wolumin = 12 | strony = 6-8 | issn = 2084-4220 | język = pl | data = grudzień 2014}}</ref>. Miał wysokość 16 pięter (66 m), co czyniło go w ówczesnym czasie najwyższym budynkiem w Polsce i drugim w Europie. W dolnej części budynku znajdowała się przestrzeń biurowa, w wieży mieściły się luksusowe apartamenty. Pomiędzy nimi, na szóstym piętrze mieściły się mieszkania służbowe i pomieszczenia gospodarcze. W części biurowej mieściły się nie tylko pomieszczenia towarzystwa Prudential, ale również elektrowni i innych firm. Najbardziej luksusowe mieszkania miały po 240 m² powierzchni, zajmowanej przez 6 pokojów, 3 łazienki, kuchnię i służbówkę. Nawet mniej luksusowe apartamenty miały oprócz wejścia głównego wejście dla służby i windy{{r|gm}}. Znajduje się on przy [[plac Powstańców Warszawy w Warszawie|placu Powstańców Warszawy]] (dawniej ''plac Napoleona'', ''plac Warecki''). Budynek zaprojektował [[Marcin Weinfeld]], zaś stalową konstrukcję spawaną ustawioną na [[żelbet]]owych fundamentach biurowca zaprojektowali [[Stefan Bryła]] i [[Wenczesław Poniż]]<ref>Encyklopedia Warszawy, Praca zbiorowa pod kierunkiem Barbary Petrozolin-Skowrońskiej, Wydawnictwa Naukowe PWN, Warszawa 1994, ISBN 83-01-08836-2.</ref>. Drzwi wejściowe skonstruowano z patynowanej miedzi, pozostałe drzwi i framugi okien wykonano z jesionu. Nad bocznymi wejściami znajdowały się rzeźby [[Ryszard Moszkowski|Ryszarda Moszkowskiego]]{{r|gm}}. Do budowy użyto 2 mln cegieł pustakowych, 2 tys. t cementu, 1500 t stali.
Budynek stał si,vms;lfj;dlskglsdjg
 
,cxbmlc
 
ę symbolem nowoczesnej Warszawy lat 30. Według pierwotnych planów budynek miał mieć 11 pięter, jednak architekci, biorąc pod uwagę znaczne zróżnicowanie wysokości już stojących przy placu Napoleona budynków (2-6 pięter), uznali, że to będzie wysokość niewystarczająca do osiągnięcia odpowiedniego wrażenia dominanty<ref name="gm">{{Cytuj pismo | nazwisko = Mika | imię = Grzegorz | tytuł = Niebotyk z placu Napoleona | czasopismo = [[Skarpa Warszawska (czasopismo)|Skarpa Warszawska]] | wydanie = 69 | wolumin = 12 | strony = 6-8 | issn = 2084-4220 | język = pl | data = grudzień 2014}}</ref>. Miał wysokość 16 pięter (66 m), co czyniło go w ówczesnym czasie najwyższym budynkiem w Polsce i drugim w Europie. W dolnej części budynku znajdowała się przestrzeń biurowa, w wieży mieściły się luksusowe apartamenty. Pomiędzy nimi, na szóstym piętrze mieściły się mieszkania służbowe i pomieszczenia gospodarcze. W części biurowej mieściły się nie tylko pomieszczenia towarzystwa Prudential, ale również elektrowni i innych firm. Najbardziej luksusowe mieszkania miały po 240 m² powierzchni, zajmowanej przez 6 pokojów, 3 łazienki, kuchnię i służbówkę. Nawet mniej luksusowe apartamenty miały oprócz wejścia głównego wejście dla służby i windy{{r|gm}}. Znajduje się on przy [[plac Powstańców Warszawy w Warszawie|placu Powstańców Warszawy]] (dawniej ''plac Napoleona'', ''plac Warecki''). Budynek zaprojektował [[Marcin Weinfeld]], zaś stalową konstrukcję spawaną ustawioną na [[żelbet]]owych fundamentach biurowca zaprojektowali [[Stefan Bryła]] i [[Wenczesław Poniż]]<ref>Encyklopedia Warszawy, Praca zbiorowa pod kierunkiem Barbary Petrozolin-Skowrońskiej, Wydawnictwa Naukowe PWN, Warszawa 1994, ISBN 83-01-08836-2.</ref>. Drzwi wejściowe skonstruowano z patynowanej miedzi, pozostałe drzwi i framugi okien wykonano z jesionu. Nad bocznymi wejściami znajdowały się rzeźby [[Ryszard Moszkowski|Ryszarda Moszkowskiego]]{{r|gm}}. Do budowy użyto 2 mln cegieł pustakowych, 2 tys. t cementu, 1500 t stali.
 
W 1936 na dachu zbudowano kilkunastometrowy maszt eksperymentalnej stacji telewizyjnej. Profesor [[Politechnika Warszawska|Politechniki Warszawskiej]] [[Janusz Groszkowski]] (późniejszy prezes PAN) zbudował tu i uruchomił pierwszy w Europie nadajnik telewizyjny, zanim to zrobili Niemcy na igrzyska olimpijskie w Berlinie. Dwa lata później otwarto tam również studio telewizyjne, które od 1940 r. miało nadawać stały program<ref>Rafał Kuzak, [http://ciekawostkihistoryczne.pl/2011/06/26/prawdziwe-poczatki-telewizji-w-polsce-czyli-tele-superheterodyna-z-okiem-elektrycznym/ ''Prawdziwe początki telewizji w Polsce, czyli tele-superheterodyna z okiem elektrycznym''], "Ciekawostki historyczne", 26 czerwca 2011 [dostęp 26-08-2014].</ref>. Prudential został mocno uszkodzony w czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]], m.in. w czasie [[powstanie warszawskie|powstania warszawskiego]] został ostrzelany przez ok. 1000 pocisków. Trafiony został także pociskiem o masie 2 [[tona|ton]] kalibru 600 mm z samobieżnego moździerza typu [[60-cm Karl Gerät 040|Karl]] (o nazwie [[Ziu (moździerz)|Ziu]]), co poważnie odchyliło go od pionu. Jednak jego stalowa konstrukcja przetrwała, przez kilka lat będąc żywym symbolem zniszczeń. Sylwetkę jego ruiny wykorzystano w antywojennych plakatach.