Woda kotłowa: Różnice pomiędzy wersjami

#* [[Twardość niewęglanowa|Twardość niewęglanową]] usuwa się już na gorąco za pomocą mieszaniny [[sodaWodorowęglan oczyszczonasodu|sody oczyszczonej]] oraz [[Wodorotlenek wapnia|wapna]].

#* Przy czym [[węglan magnezu]] na gorąco ulega w znacznym stopniu hydrolizie i strąca się jako [[Wodorotlenki|wodorotlenek]].

Wyżej wymienione procesy technologiczne muszą być poprzedzone analizą chemiczną wody (oznaczenie twardości), będącą podstawą do określenia odpowiedniej ilości substancji zmiękczających. Przeprowadzenie powyższych procesów w niskiej temperaturze może doprowadzić wodę do twardości 5 °n, w temperaturze do 80 do 100 °C do twardości 0,5 °n. Wraz z wzrostem temperatury zwiększa się również szybkość reakcji oraz osadzanie strąconych soli. Zastosowanie [[fosforan sodu|fosforanu sodu]] jest jeszcze skuteczniejsze.

'''TrochęWg inneinnych podejście do tego zagadnienia''' mówi, iżdanych dozowanie fosforanu trójsodowego nie daje zadowalających efektów. Utrzymanie działania fosforanu na pożądanym poziomie wymaga ścisłej kontroli nad pH wody (rygorystyczne dozowanie NaOH) – odchylenia od optimum znacząco osłabiają jego działanie.

Zużyty [[kationit]] („Kt”) regeneruje się następnie roztworem NaCl.

Tym sposobem można obniżyć twardość wody nawet do 0.02,02–0,05 – 0.05°n.

Zmiękczona woda zawiera w sobie rozpuszczony [[dwutlenek węgla]] orazi [[tlen]], które mogą reagować z instalacjami kotłowymi. W tradycyjnym sposobie otrzymywania wody kotłowej do związania wolnego [[dwutlenek węgla|CO₂]] stosowano [[mleko wapienne]] lub roztwór [[wodorotlenek sodu|sody kaustycznej]]. Obecnie stosuje się specjalistyczne urządzenia zwane odgazowywaczami. Urządzenia te mogą pracować jako: