Maksym Rylski: Różnice pomiędzy wersjami

W latach 20. należał do artystycznego ugrupowania ''[[Neoklasycy|neoklasyków]]'', krytykowanego oficjalnie za [[dekadentyzm]] i oderwanie od ówczesnych potrzeb socjalistycznego życia. W ciągu dziesięciolecia zostało wydanych 10 tomików wierszy, m. in. «Synia dałecziń» (1922), «Poemy» (1925), «Kriź buriu i snih» (1925), «Trynadciata wesna» (1926), «Homin i widhomin», «De schodiatsia dorohy» (1929), a także kilka tłumaczeń, zwłaszcza opublikowane w 1927 tłumaczenie «[[Pan Tadeusz|Pana Tadeusza]]», do dziś uznawane za najlepsze w literaturze ukraińskiej.

 

 

Po 1931 roku w jego twórczości dochodzi do zmiany - w zbiorze «Znak tereziw» (1932) ogłosił, że radziecka rzeczywistość jest właściwa, dzięki czemu był jedynym neoklasykiem, który uniknął stalinowskiego terroru i był zaliczany do grona radzieckich poetów.