W polityce zewnętrznej Karakalla musiał tradycyjnie bronić granicy ([[limes]]u) nad Renem i Dunajem oraz prowadzić wojnę z [[PartowieKrólestwo Partów|Partami]]. Gdy na odcinku limesu retyckiego i górnogermańskiego pojawił się nowy przeciwnik w postaci germańskiego plemenia [[Alamanowie|Alamanów]], Karakalla odniósł nad nim jesienią 213 r. znaczące zwycięstwo, co pozwoliło mu przybrać tytuł ''Germanicus Maximus''. W następnym roku cesarz zwycięsko rozprawił się z [[Karpowie|Karpami]] nad dolnym Dunajem. W 215 r. rozpoczął konflikt z Partami nieudanym uderzeniem na [[Armenia|Armenię]] wojsk pod dowództwem jego wyzwoleńca Teokryta. Przed rozpoczęciem głównego uderzenia w 216 r., cesarz krwawo spacyfikował zbuntowaną [[Aleksandria|Aleksandrię]], której mieszkańcy zapewne odmawiali zwiększonych świadczeń na wyprawę wschodnią<ref>J. Prostko-Prostyński: ''Karakalla''. W: ''Słownik...'', s. 115-116.</ref>.
Jako gorliwy naśladowca [[Aleksander Macedoński|Aleksandra Wielkiego]], Karakalla zamierzał połączyć cesarstwo rzymskie z imperium Partów – w tym celu zażądał ręki córki Króla Królów [[Artabanus IV|Artabana IV]]. Otrzymując odmowę rozpoczął wojnę z [[Królestwo Partów|Partami]] i przyłączył [[Armenia|Armenię]] do imperium jako nową prowincję. W [[217]] udając się z [[EdessaŞanlıurfa|Edessy]] na wojnę został zamordowany z inspiracji [[prefekt pretorianów|prefekta pretorianów]] – [[Makrynus|Makryna (Macrinusa)]] pod Carrhae (dzis. Harran w Turcji)<ref>Przez nasłanego setnika Marcjalisa według Herodiana (13,1-6), co powtarza Eliusz Spartianus (''Historia Augusta'', Anton. Karakalla 7); przez żołnierza-łucznika według Kasjusza Diona (LXXIX, 4-6).</ref>. Choć nie został pośmiertnie uznany za „boskiego” (''divus''), prochy jego spoczęły w [[Zamek Świętego Anioła|mauzoleum Hadriana]].
