Bitwa pod Ochmatowem (1655): Różnice pomiędzy wersjami

|data = [[29 stycznia]] -– [[1 lutego]] [[1655]]

|strona2 = [[Carstwo Rosyjskie]],<br /> [[Kozacy zaporoscy]]

|siły1 = 20 000tys. Polaków,<br />15 000tys. Tatarów

|siły2 = 50 000tys. i 30 dział

|straty2 = 9 000tys. zabitych, 30 dział

'''Bitwa pod Ochmatowem''' [[29 stycznia]] -– [[1 lutego]] [[1655]] – jedna z najkrwawszych bitew w czasie [[wojna polsko-rosyjska 1654-1667|wojny polsko-rosyjskiej 1654-1667]].

20 -tysięczna armia [[Korona Królestwa Polskiego|polska]]<ref>wedługWedług Małej Encyklopedii Wojskowej armia koronna liczyła 22-23 tys. żołnierzy.</ref> pod wodzą [[hetman wielki koronny|hetmana wielkiego koronnego]] [[Stanisław Rewera Potocki|Stanisława "Rewery"„Rewery” Potockiego]] i [[hetman polny koronny|hetmana polnego koronnego]] [[Stanisław Lanckoroński (hetman)|Stanisława Lanckorońskiego]], posiłkowana przez 15 tys. [[Chanat Krymski|Tatarów krymskich]], rozgromiła 50-tysięczną<ref>wedługWedług Małej Encyklopedii Wojskowej armia rosyjsko-kozacka liczyła 60 tys. żołnierzy.</ref> armię [[Rosja|rosyjsko]]-[[Kozacy zaporoscy|kozacką]] dowodzoną przez [[Bohdan Chmielnicki|Bohdana Chmielnickiego]] i rosyjskich wojewodów [[Wasyl Szeremietiew|Wasyla Szeremietiewa]] i [[Wasilij Wasiljewicz Buturlin|Wasyla Buturlina]]. Poległo 90009 tys. Rosjan, zdobyto 30 armat, lecz wskutek siarczystego mrozu Polacy musieli przerwać operację.

Armia rosyjsko-kozacka dowodzona przez Bohdana Chmielnickiego, Wasyla Szeremietewa i Andrieja Buturlina szła na odsiecz obleganemu przez armię [[Korona Królestwa Polskiego|koronną]] [[Humań|Humaniowi]]. Gdy dowodzący wojskami polskimi hetmani koronni Stanisław "Rewera"„Rewera” Potocki i Stanisław Lanckoroński dowiedzieli się o marszu Rosjan i Kozaków, zwinęli oblężenie i wspólnie z posiłkującą ich armią tatarską wyszli im naprzeciw. Część wojsk polskich pod wodzą rotmistrza Szemberga została, by pilnować osaczonej w [[Ochmatów|Ochmatowie]], liczącej 20002 tys. żołnierzy, grupy osłonowej M. Puszkarenki. Główne siły natomiast ruszyły 29 stycznia w kierunku północnym. Cała armia polsko-tatarska maszerowała w rozwiniętym szyku bojowym. Siły polskie z tyłu osłaniane były przez [[Tabor wojskowy|tabor]], natomiast po prawej stronie szli Tatarzy. Idąca naprzeciw armia rosyjsko-kozacka szła w szyku taborowym. Na początku doszło do starć jazdy polskiej i Tatarów z jazdą rosyjską i kozacką. Pojedynek kawaleryjski wygrali Polacy i Tatarzy, dzięki czemu stojące w taborze wojska rosyjsko-kozackie straciły osłonę swych skrzydeł. Armia rosyjsko-kozacka została osaczona. Polska piechota, jazda i artyleria współdziałając ze sobą doprowadziły do stworzenia wyłomu w taborze armii rosyjsko-kozackiej. Przez moment zanosiło się na klęskę podobną do [[Bitwa pod Beresteczkiem|beresteckiej]], jednak rozpaczliwy kontratak Chmielnickiego uratował Rosjan i Kozaków od katastrofy. Pod osłoną ognia artyleryjskiego z 4 ocalałych dział (resztę<ref>wedługWedług Małej Encyklopedii Wojskowej Polacy zdobyli podczas szturmu 21 dział.</ref> zdobyli Polacy podczas szturmu) Chmielnicki przesunął tabor w kierunku glinkowskich wzgórz. W dniach [[30 stycznia]] i [[31 stycznia]] Rosjanie i Kozacy przeprowadzili dwie wycieczki, które jednak zostały odparte. Rankiem [[1 lutego]] Chmielnickiemu udało się przebić do Ochmatowa i oswobodzić Puszkarenkę. Po tym sukcesie wycofał się na Buki. Pozbawieni pomocy ze strony Tatarów Polacy nie zdołali zatrzymać maszerującego taboru rosyjsko-kozackiego. Ostatecznie bitwę wygrała strona polsko-tatarska, jednak Kozacy i Rosjanie zdołali wyrwać się z potrzasku. Po bitwie Potocki z piechotą i artylerią wycofał się do [[Lwów|Lwowa]], a jazda pod wodzą [[Stefan Czarniecki|Stefana Czarnieckiego]] ruszyła wraz z Tatarami w celach pacyfikacyjnych na Ukrainę.

* Leszek Podhorodecki "Wazowie„Wazowie w Polsce"Polsce”, Warszawa 1985, ISBN 83-205-3639-1, strs. 366