Garbowanie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian |
linki zewnętrzne |
||
Linia 7:
Skórę ściągniętą ze zwierzęcia rozwieszano do wyschnięcia (tylko gdy nie można było od razu przystąpić do garbowania), następnie moczono ok. 2 doby w wodzie, po czym usuwano z wewnętrznej strony skóry resztki tkanek podskórnych (tzw. '''mizdrowanie'''). Skóry płukano i rozwieszano do obcieknięcia.
Przed przystąpieniem do właściwego garbowania, ściągniętą ze zwierzęcia skórę należy poddać zabiegom wstępnym (tzw. [[Warsztat mokry|warsztatowi mokremu]]), mającym na celu usunięcie włosów i rozluźnieniu tkanki skórnej. W tym celu na skórę umieszczoną w dołach wyłożonych połówkami belek i wylepionych gliną, działano substancjami o [[odczyn zasadowy|charakterze zasadowym]]. Najczęściej stosowano [[popiół]] drzewny lub [[wapno gaszone]] (np. w [[Nowy Targ|Nowym Targu]] odkryto dół z 2. połowy XII wieku ze skórami przemieszanymi z iłem, popiołem i wapnem).
Przed garbowaniem usuwano resztki zasad za pomocą kwasowych kąpieli z otrąb ([[fermentacja]]) oraz wytrawiano nawozem (kurzym lub gołębim). Zawarte w nim [[enzymy proteolityczne]] [[hydroliza|hydrolizowały]] białko skórne, [[zmydlanie|zmydlały]] tłuszcz, usuwały wapno. Skóra po zabiegu była bardziej ciągliwa i miękka. W czasach wcześniejszych w celu usunięcia włosia stosowano tzw. pocenie skóry. Jest to metoda polegająca na celowym dopuszczeniu do zapoczątkowania procesów gnilnych, przy których następuje rozluźnienie nasady włosa i jego wychodzenie, podczas gdy włókna tkanki skórnej pozostawały jeszcze nienaruszone. Metoda ta stosowana jest do dzisiaj przy skórach zwartych (siodlarstwo, futrzarstwo). Skóra ta przy wysokiej wodoodporności jest bardzo wytrzymała na rozciąganie. Można ją zabezpieczyć metodami zarówno fizycznymi jak i chemicznymi.
| |||