Jan III Dukas Watatzes: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
usunięcie nadmiarowych linków do dat, lokalne poprawki, lokalny przypis |
m poprawa linków |
||
Linia 16:
Zyskał sławę jako żołnierz. W 1222 został wybrany cesarzem w miejsce swego teścia [[Teodor I Laskarys|Teodora I]]. Wcześniej poślubił jego córkę Irenę Laskarys (w 1212). Mieli jednego syna, Teodora, późniejszego cesarza [[Teodor II Laskarys|Teodora II]]. Irena po upadku z konia nie mogła mieć więcej dzieci i wstąpiła do klasztoru, gdzie przebywała aż do śmierci w 1239. Jan ożenił się ponownie - z [[Konstancja Hohenstauf (cesarzowa nicejska)|Konstancją]], nieślubną córką [[Władcy Niemiec|cesarza rzymskiego]] [[Fryderyk II Hohenstauf|Fryderyka II]]. Nie mieli jednak żadnych dzieci.
Zreorganizował pozostałość [[Cesarstwo Bizantyńskie|Cesarstwa Bizantyjskiego]] będącą w jego władaniu ([[Cesarstwo Nicejskie]]). Dzięki zdolnościom administracyjnym uczynił z niego najsilniejsze i najbogatsze państwo na Wschodzie. Zabezpieczył jego wschodnią granicę przez porozumienie z [[Sułtanat
Stłumił rebelię braci poprzedniego cesarza, popieranych przez [[Cesarstwo Łacińskie]], w [[bitwa pod Poimanenon|bitwie pod Poimanenonem]], w następstwie której zajął tereny Azji Mniejszej należące do [[Cesarstwo Łacińskie|Cesarstwa Łacińskiego]] [[Robert de Courtenay|Roberta de Courtenay]]. Jego flota rozszerzyła jego cesarstwo wyspy [[Lesbos]], [[Samos]], [[Chios]], [[Kos (wyspa)|Kos]] i [[Rodos (wyspa)|Rodos]]. Odbił też z rąk łacinników Adrianopol{{r|setton}}.
Wraz z Bułgarami przeprowadził nieudane oblężenie [[Konstantynopol]]a (1235). Objął zwierzchnictwo nad [[Saloniki|Thessaloníkami]] i [[Epir]]em. Ostateczne odzyskanie Konstantynopola przez jego następców było możliwe dzięki jego przygotowaniom.
| |||