Nikołaj Krylenko: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m WP:CHECK - eliminacja błędu #89 (brak spacji po przecinku w DEFAULTSORT); zmiany kosmetyczne |
m poprawa linków |
||
Linia 45:
Urodził się w rodzinie zesłańca politycznego. Do [[Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza Rosji|SDPRR]] wstąpił w [[1904]] roku. Ukończył wydział historyczno-filozoficzny Uniwersytetu w [[Petersburg]]u w [[1909]] i wydział prawny Uniwersytetu Charkowskiego w [[1914]]. Uczestnik rewolucji [[1905]] -[[1907]]. Działalność polityczną prowadził w Petersburgu i Moskwie. Od [[1906]] członek organizacji wojskowej petersburskiego Komitetu Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji (SDPRR). Od [[1911]] pracował jako redaktor w gazecie "Gwiazda" (Zwiezda), a od [[1913]] w [[Prawda|Prawdzie]]. Latem [[1914]] emigrował do Szwajcarii, gdzie uczestniczył w Konferencji Przedstawicieli Zagranicznych SDPRR w [[Berno|Bernie]]. Latem 1915 powrócił do Rosji. Aresztowany w [[1916]] i skierowany do wojska na front w stopniu chorążego. W czasie [[rewolucja lutowa 1917|rewolucji lutowej 1917]] wybierany sekretarzem komitetów partyjnych: pułku, dywizji, a w kwietniu 11 Armii [[Front Południowo-Zachodni (rosyjski)|Frontu Południowo-Zachodniego]]. Delegat I Ogólnorosyjskiego Zjazdu Rad z ramienia frakcji bolszewików. Członek pierwszego Ogólnorosyjskiego Komitetu Wykonawczego (rząd Radziecki- OKW). W czerwcu 1917 wybrany członkiem Biura Ogólnorosyjskiej Organizacji Wojskowej przy KC SDPRR(b). W czasie [[rewolucja październikowa|rewolucji październikowej 1917]] członek Piotrogradzkiej Rady Wojskowo Rewolucyjnej. Wszedł w skład pierwszej Rady Komisarzy Ludowych, członek komitetu ds. wojskowych i morskich. Od 9 listopada 1917 wyznaczony na [[Stawka Naczelnego Dowódcy|Najwyższego Naczelnego Dowódcę Robotniczo Chłopskiej Armii Czerwonej]] i komisarza ds. wojskowych i morskich (minister obrony).
Od marca 1918 organizował sowieckie sądownictwo i - po 1922 roku - prokuraturę. Był współtwórcą kodeksu karnego RFSRR, w tym w szczególności [[Artykuł 58 (radziecki kodeks karny)|art. 58 KK]] [[RFSRR]] będącego podstawą masowego terroru politycznego. Do [[1931]] główny prokurator oskarżający w procesach politycznych w tym w [[proces pokazowy|procesach pokazowych]] (proces eserowców 1922, proces [[Jan Cieplak|biskupa Cieplaka]], [[Konstanty Romuald Budkiewicz|prałata Budkiewicza]] i [[Leonid Fiodorow|egzarchy Fiodorowa]] 1923<ref>x. Józef Kłos, [http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/plain-content?id=98478 Grymas szatana], Wiadomości dla Duchowieństwa, Poznań, kwiecień 1923</ref>, [[proces szachtyński]] 1928, proces mienszewików 1931). W l. 1922 - 1931 przewodniczący Najwyższego Trybunału Rewolucyjnego przy OKW, zastępca komisarza sprawiedliwości, prokurator generalny Rosyjskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej (Rosji Radzieckiej). Od [[1936]] ludowy komisarz sprawiedliwości [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]]. Uczestniczył w opracowywaniu konstytucji Rosji Radzieckiej i [[Konstytucja ZSRR z 1936|konstytucji ZSRR z 1936 roku]] oraz kodeksów. Prowadził pracę naukową na uczelniach, m. in. zastępca szefa katedry prawa karnego Uniwersytetu Moskiewskiego. Zajmował się także turystyką: uczestnik wyprawy w [[Pamir]], przewodniczący Komisji Turystyki i Alpinizmu. Na zjazdach partii wybierany do władz Centralnej Komisji Kontroli WKP(b). Autor wydawnictw teoretycznych i praktycznych o teorii budowy ZSRR jako państwa socjalistycznego i jego systemu prawnego. W marcu 1938 aresztowany i w lipcu tegoż roku stracony w czasie tzw. ''[[Wielki terror (ZSRR)|wielkiej czystki]]''.
Członek Ogólnorosyjskiego Komitetu Wykonawczego i Prezydium OKW.
| |||