Podbój Italii przez Gotów: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Emptywords (dyskusja | edycje) m WP:SK, -szablon |
m →Historia: lit. |
||
Linia 6:
Rozpoczęta w 489 inwazja Italii przez Teodoryka zapowiadała się na szybkie zwycięstwo, bowiem wojska Odoakra były wyczerpane długimi walkami z innymi plemionami germańskimi, z kolei Teodoryk posiadał poparcie cesarza wschodniorzymskiego [[Zenon Izauryjczyk|Zenona]], który obiecał mu władzę nad Italią{{odn|Strzelczyk|1984|s=126}}. Gdy wojska Teodoryka przekroczyły Alpy, 28 sierpnia [[Bitwa nad Isonzo (489)|nad rzeką Aesontius drogę zagrodziły]] mu oddziały Odoakra, jednak zostały pokonane, a sam król Italii wycofał się do [[Werona|Werony]], gdzie 27 września jego wojska zbudowały ufortyfikowany obóz. Już trzy dni później Teodoryk z marszu pokonał wojska italskie i zajął miasto, ponownie zmuszając Odoakra do ucieczki, tym razem do Rawenny. Po zdobyciu Werony, w [[Mediolan]]um (dzisiejszy Mediolan) na stronę Teodoryka przeszedł również ''[[magister militum]]'' Odoakra, [[Tufa]], oraz dowodzony przez niego oddział doborowych wojsk [[Goci|gockich]]{{odn|Wolfram|1990|s=281-282}}. Teodoryk wysłał Tufę z rozkazem zdobycia podstępem [[Rawenna|Rawenny]], jednak ten po raz kolejny zmienił front, a wysłane z nim wojska lojalne wobec króla Ostrogotów wycięto w pień{{odn|Wolfram|1990|s=281-282}}. Niedobite resztki pod wodzą Amala wycofały się do [[Pawia (miasto)|Ticinum]] (dzisiejsza Pawia), gdzie obległ je Odoaker, którego oddziały odbiły również [[Cremona|Cremonę]] i obległy Mediolanum{{odn|Wolfram|1990|s=281-282}}. Mimo chwilowej przewagi po stronie Odoakra, żadna ze stron nie miała dość sił by pokonać drugą. Sytuację wykorzystali [[Burgundowie]], którzy w tym czasie najechali i spustoszyli [[Liguria|Ligurię]]{{odn|Wolfram|1990|s=281-282}}.
Impas udało się przełamać dopiero latem 490 roku, gdy Ostrogotów wsparł kontyngent [[Wizygoci|wizygocki]] przysłany na pomoc Teodorykowi przez króla [[Alaryk II|Alaryka II]]{{odn|Wolfram|1990|s=281-282}}{{odn|Strzelczyk|1984|s=126}}. Nadejście posiłków zmusiło Odoakra do zwinięcia oblężenia i wycofania się na południe. Jego wojska poniosły klęskę w bitwach nad [[Socza|rzeką Sontius]] i u wrót [[Werona|Werony]], jednak udało im się przegrupować w Rawennie i dokonać wypadu{{odn|Jaques|2007|s=8}}. W bitwie pod [[Faenza|Faoentią]] (dzisiejsza Faenza) Ostrogoci z kolei ponieśli klęskę i zostali
Mury Rawenny, otoczone bagnami i licznymi rzekami, okazały się w praktyce nie do zdobycia i oblężenie przeciągało się{{odn|Strzelczyk|1984|s=126}}; żadna ze stron nie była w stanie zdobyć przewagi w bitwie. Główne siły Odoakra zostały zamknięte w mieście, jednak poza nim, w dolinie [[Adyga|Adygi]], pozostał silny korpus pod dowództwem Tufy, dodatkowo wzmocniony w sierpniu 491 siłami [[Fredericus|Fryderyka]], króla [[Rugiowie|Rugiów]] (obaj wodzowie po konflikcie z Teodorykiem opuścili jego armię i przeszli do obozu przeciwnika){{odn|Wolfram|1990|s=281-282}}. Ostatecznie jednak między nowymi sprzymierzeńcami również wybuchł konflikt, w wyniku którego obaj wodzowie zginęli, a ich wojska poszły w rozsypkę{{odn|Wolfram|1990|s=281-282}}.
| |||