Pacowie herbu Gozdawa: Różnice pomiędzy wersjami

Pierwszym Pacem, którego istnienie potwierdzają źródła pisane jest Pac Dowkszewicz, który żył w XV w. Nic bliższego o nim nie wiadomo, jednak już jego syn, [[Jerzy Pac]] wyrósł na jedną ze znaczniejszych postaci na dworze [[Kazimierz IV Jagiellończyk|Kazimierza Jagiellończyka]] i na Litwie. Od tego czasu Pacowie byli jedną ze znaczniejszych rodzin litewskich, posiadającą duży majątek i regularnie sięgającą po różne funkcje państwowe i kościelne. W drugiej połowie XVII w. osiągnęli szczyt swego znaczenia, absolutnie dominując w polityce Litwy poprzez obsadzenie wszystkich najważniejszych stanowisk administracyjnych, militarnych i kościelnych: [[Michał Kazimierz Pac]] był [[hetman wielki litewski|hetmanem wielkim litewskim]] i [[wojewodowie wileńscy|wojewodą wileńskim]], [[Krzysztof Zygmunt Pac]] [[kanclerz wielki litewski|kanclerzem litewskim]], [[Mikołaj Stefan Pac]] [[biskupi wileńscy|biskupem wileńskim]] (a wcześniej [[wojewodowie troccy|wojewodą trockim]]), a [[Kazimierz Pac]] [[biskupi żmudzcy|biskupem żmudzkim]]. Ich dominacja jednak, w kraju zniszczonym przez wieloletnie wojny, skutkowała niemal nieustającym wrzeniem wewnętrznym, a po śmierci wyżej wspomnianych czterech Paców (bez wyjątków bezpotomnej) ród został odsunięty na ubocze przez rosnących w siłę [[Sapiehowie|Sapiehów]]. Ostatnim ze znanych Paców był [[Ludwik Michał Pac]], uczestnik [[wojny napoleońskie|wojen napoleońskich]] i [[powstanie listopadowe|powstania listopadowego]] – po upadku tego ostatniego został zmuszony do emigracji, gdzie zmarł, a potężny majątek Paców został skonfiskowany przez władze rosyjskie. Jednak nastąpiło to dopiero po upadku Powstania Styczniowego. Ludwik Michał Pac był żonaty z Karoliną Stanisławą Kazimierą Małachowską <nowiki>[http://www.sejm-wielki.pl/b/psb.21394.5]</nowiki>, z którą miał syna Jerzego, ur. w r. 1820 (?). Jerzy założył rodzinę i brał udział w Powstaniu Styczniowym. Nie w pełni udokumentowane relacje i istniejące szczątkowe dokumenty, ukrywane przed władzami carskimi i zniszczone w dużej mierze w czasie rewolucji, wskazują na dalsze istnienie Rodu, po czasy współczesne.