Konklawe 1362: Różnice pomiędzy wersjami

W konklawe uczestniczyło 20 z 21 [[kardynał]]ów, w tym osiemnastu Francuzów i dwóch Włochów{{r|HC}}:

* [[Androin de la Roche]] OSBCluny (17 września 1361) – kardynał prezbiter bez tytułu

Najsilniejszą frakcją w Świętym Kolegium była tzw. frakcja Limousinlimuzyńska (od [[Limoges]]), grupująca krewnych dwóch ostatnich papieży (Klemensa VI i Innocentego VI), tj. kardynałowie Andouin Aubert, Raymond de Canillac, Hugues Roger, Guillaume d'Aigrefeuille, Élie de Saint-Irier, Pierre de Monteruc, Gilles Aycelin de Montaigu, Guillaume de la Jugié, Nicolas de Besse, Pierre Roger de Beaufort, Etienne Aubert. Należący do niej kardynałowie dążyli do utrzymania swojej dotychczasowej, uprzywilejowanej pozycji i chcieli wybrać kogoś ze swojego grona. Ich głównymi przeciwnikami byli Guy de Boulogne i Élie de Talleyrand-Périgord. Skryta rywalizacja między tymi dostojnikami, którzy obaj marzyli o zdobyciu [[tiara|tiary]], powodowała jednak, że nie wytworzyły się wokół nich żadne jednolite stronnictwa{{r|GM|SV}}.

Konklawe rozpoczęło się 22 września w Awinionie. Z uwagi na istniejące podziały i brak wyraźnych faworytów większość kardynałów zdecydowało, że początkowo będą głosować na tych, którzy nie są uważani za [[papabile]]. Miano nadzieję na rozproszenie głosów w pierwszych turach i stopniowe wypracowywanie jakiegoś konsensusu. Taka postawa większości elektorów doprowadziła jednak do zaskakującego efektu. Po podliczeniu głosów z pierwszej tury okazało się, że aż 15 głosów, czyli o jeden więcej niż wymagane 2/3, otrzymał kardynał [[Hugues Roger]], brat Klemensa VI. Wprawiło to wszystkich w osłupienie i konsternację, nikt bowiem tak naprawdę nie chciał wybrania Rogera na papieża. Ku powszechnej uldze elekt oświadczył, że z uwagi na zaawansowany wiek (miał 69 lat) nie przyjmuje wyboru na Stolicę Piotrową{{r|GM|SV}}.

PoW tejzaistniałych "wpadce"okolicznościach kardynałowie stali się bardziej ostrożni. W kolejnych głosowaniach największe poparcie uzyskiwali prawdopodobnie Canillac, ze strony partii limuzyńskiej oraz Talleyrand i Boulogne z frakcji przeciwnej, ale żaden nie zdołał uzyskać wymaganych 2/3{{r|SV}}<ref>Identyfikacja głównego kandydata frakcji limuzyńskiego nastręcza pewnych trudności, gdyż współczesny autor Matteo Villani określa go jedynie jako "kardynała z Tuluzy" oraz "nepota kardynała Aubruno". NajbliżejTo tegopierwsze byłoznaczenie Canillacwskazuje na Canillaca, natomiast drugie jest niejednoznaczne i może wskazywać na młodego kardynała Etienne Auberta, bratanka kardynała Andouin Auberta, który dostałjednak jedenaścienazywany głosówbył "kardynałem z Carcassonne", a nie z Tuluzy. Z uwagi na niepewną interpunkcję, nie jest zresztą wykluczone, że Villani pisał o obu tych kardynałach.</ref>.

Zaistniały impas spowodował, że elektorzy zaczęli rozglądać się za kandydatem spoza [[Kolegium Kardynalskie|Świętego Kolegium]]. Ostatecznie wybór padł na [[benedyktyni|benedyktyńskiego]] [[opat]]a klasztoru Saint-Victor w [[Marsylia|Marsylii]] [[Urban V|Guillaume de Grimoard]], którego zaproponował Guillaume d'Aigrefeuille. Był on znany kardynałom, gdyż mimo braku purpury należał do bliskich współpracowników Innocentego VI, który często wysyłał go z misjami dyplomatycznymi. 28 września 1362 został on jednogłośnie wybrany na papieża{{r|HC|SV|GM}}.

Wiadomość o wyborze zastała 52-letniego opataelekta we Włoszech, gdzie był legatem Innocentego VI wobec królowej Neapolu [[Joanna I Neapolitańska|Joanny I]]. Dowiedziawszy się o swojej elekcji, wyruszył w drogę powrotną do Awinionu, gdzie dotarł 31 października. Nowy papież przyjął imię [[Urban V]], tłumacząc, że „wszyscy papieże, którzy nosili to imię, byli świętymi”. 6 listopada został konsekrowany na biskupa w awiniońskiej katedrze przez kardynała biskupa Ostii [[Andouin Aubert]]a i uroczyście koronowany przez [[protodiakon]]a Guillaume de la Jugie.

== BibliografiaPrzypisy ==