Antoni Longin Baranowski: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne merytoryczne |
drobne merytoryczne |
||
Linia 3:
== Życiorys ==
Antoni Longin Baranowski urodził się 15 marca 1854 roku w Burbiszkach, w [[Powiat trocki|powiecie trockim]] ówczesnej [[Gubernia wileńska|guberni wileńskiej]], w rodzinie Jerzego. Wykształcenie średnie zdobył w Wilnie. 12 stycznia 1872 roku wstąpił do Czugujewskiej Szkoły Junkrów Piechoty w [[Czugujew]]ie. Dwa lata później, po ukończeniu szkoły i awansie na [[Chorąży|chorążego]] (ros. ''Прапорщик'') ze starszeństwem z 25 sierpnia 1874 roku został przydzielony do 123 Kozłowskiego Pułku Piechoty (ros. ''123-й пехотный Козловский полк''), który wchodził w skład [[31 Dywizja Piechoty Imperium Rosyjskiego|31 Dywizji Piechoty]] i stacjonował w Kursku. W tym czasie wziął udział w powstaniu serbskim (1876), [[Wojna rosyjsko-turecka (1877–1878)|wojnie rosyjsko-tureckiej]] (1877-1878) i [[Wojna rosyjsko-japońska|wojnie rosyjsko-japońskiej]] (1905). W 1907 roku został awansowany na pułkownika (ros. ''Полковник'') ze starszeństwem z 3 stycznia 1905 roku. 13 lutego 1907 roku został dowódcą 3 batalionu 114 Nowotorżockiego Pułku Piechoty (ros. ''114-й пехотный Новоторжский полк''), który wchodził w skład [[29 Dywizja Piechoty Imperium Rosyjskiego|29 Dywizji Piechoty]] i stacjonował w Mitawie (obecnie [[Jełgawa]]) na Łotwie. 30 kwietnia 1908 roku został wojskowym naczelnikiem [[Powiat bobrujski|powiatu bobrujskiego]]. 9 sierpnia 1908 roku objął dowództwo 25 Północnosyberyjskiego Pułku Strzelców generała porucznika Kondratienko (ros. ''25-й Восточно-Сибирский стрелковый генерал-лейтенанта Кондратенко полк) stacjonujący w Irkucku. 1 marca 1911 roku został przeniesiony w stan spoczynku z prawem noszenia munduru. W trakcie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] zmobilizowany do armii carskiej brał udział w walkach od 1915 do przełomu 1917/1918. 21 maja 1916 roku został awansowany na generała majora.
Od maja 1919 roku w Wojsku Polskim. 27 września 1919 roku generał [[Wojciech Falewicz]] zawiadomił telegraficznie Naczelnika Państwa, że generał Baranowski „zgadza się na wyjazd do Syberii”<ref>''Telegram generała Wojciecha Falewicza do Naczelnika Państwa nadany w Grodnie 27 września 1919 roku'', Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/2/36, s. 365.</ref>. W październiku 1919 roku został szefem Polskiej Misji Wojskowej na Syberii. Na tym stanowisku 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłych korpusów wschodnich i byłej armii rosyjskiej<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 18 z 15 maja 1920 roku, poz. 504.</ref>. Po powrocie z Syberii został zastępcą dowódcy I Korpusu [[Wojsko Litwy Środkowej|Wojska Litwy Środkowej]]. Od 26 lutego 1921 roku czasowo, w zastępstwie, pełnił obowiązki dowódcy Grupy Wojsk Litwy Środkowej, która powstała z przemianowania I Korpusu<ref>''Rozkaz organizacyjny Nr 1 Dowództwa Grupy Wojsk Litwy Środkowej z 26 lutego 1921 roku'', Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/2/36, s. 77.</ref>. Z dniem 1 kwietnia 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 15 stycznia 1921 roku, poz. 45.</ref>. Zmarł 31 maja 1922 roku w Wilnie. Pochowany na [[Cmentarze na Antokolu|cmentarzu wojskowym na Antokolu]].
| |||