Plan Schlieffena: Różnice pomiędzy wersjami

Dodatkowo Niemcy wycofali w sierpniu 1914 dwa korpusy z frontu zachodniego (z Belgii – [[Namur]], skąd miały podążyć dla wzmocnienia prawego skrzydła ofensywy armii niemieckiej we Francji), by powstrzymać nadspodziewanie energiczną rosyjską ofensywę w lecie 1914 roku skierowaną na [[Prusy Wschodnie]]. Był to błąd strategiczny, gdyż Rosjanie zostali pokonani w [[Bitwa pod Tannenbergiem|bitwie pod Tannenbergiem]] jeszcze przed przybyciem tych posiłków.

Po niepowodzeniu niemieckiego planu fronty ustabilizowały się. Gospodarka Niemiec nie była przygotowana na długie zmagania wojenne i nie mogła zapewnić takiej ilości zaopatrzenia jak gospodarka państw [[Ententa|Ententy]]. Już od roku [[1916]] państwa centralne zaczęły odczuwać braki surowców oraz rezerw ludzkich. Przystąpienie do wojny USA w [[1917]] zagwarantowało ostateczne zwycięstwo Ententy. Konsekwencją przyjęcia planu Schlieffena, w miejsce obronnego planu Helmutha von Moltke, było przystąpienie Wielkiej Brytanii do wojny przeciwko Niemcom do czego formalnym powodem było naruszenie traktatowej neutralności Belgii. Opowiedzenie się Brytyjczyków (wraz z zasobami demograficznymi i gospodarczymi [[imperium brytyjskie]]go) po stronie przeciwników Niemiec oznaczało uwikłanie się Niemiec w wojnę długotrwałą, wbrew pierwotnym niemieckim założeniom [[Strategia (wojskowość)|strategicznym]]. Wojna miała stać się wojną potencjałów gospodarczo-militarnych mocarstw. Ze strony Ententy była wsparta brytyjską blokadą morska [[państwa centralne|państw centralnych]], odcinającą je od wymiany handlowej z resztą świata i od dostępu do żywności i surowców strategicznych. W dalszej perspektywie przystąpienie Wielkiej Brytanii do wojny w sierpniu 1914 pośrednio wpłynęło na przystąpienie do niej w kwietniu 1917 Stanów Zjednoczonych po stronie Ententy, a przeciwko Niemcom. Inwazja niemiecka na neutralną Belgię wywołała katastrofalne skutki dla międzynarodowego wizerunku Cesarstwa Niemieckiego i osobiście kajzeracesarza.