Franz Halder: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
pl-quote |
Emptywords (dyskusja | edycje) m lit. |
||
Linia 24:
|wikicytaty = Franz Halder
}}
'''Franz Halder''' (ur. [[30 czerwca]] [[1884]] w [[Würzburg]]u, zm. [[2 kwietnia]] [[1972]] w [[Aschau im Chiemgau|Aschau]])
Franz Halder był synem generała-majora. Maximiliana Haldera, dlatego już zawczasu wytyczono dla niego ścieżkę kariery wojskowej. 14 lipca 1902 roku wstąpił do bawarskiej armii królewskiej jako podchorąży.Trafił do 3. Bawarskiego Królewskiego Pułku Artylerii Polowej "Prinz Leopold". Na początku 1903 roku awansował na stopień chorążego. Potem na jeden rok został odkomenderowany do szkoły wojennej w Monachium. Po odbyciu kursu,9 marca 1904 awansował na podporucznika. Następne lata spędził w 3. Bawarskim Królewskim Pułku Artylerii Polowej "Prinz Leopold". Jesienią 1911 został oddelegowany do bawarskiej akademii wojennej. 7 marca 1912 został awansowany na porucznika<ref>http://www.lexikon-der-wehrmacht.de/Personenregister/H/HalderF.htm</ref>.
W czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] służył jako oficer sztabu generalnego. W chwili wybuchu wojny, pełnił funkcję oficera ordynansowego w sztabie III. Bawarskiego Korpusu Królewskiego. Za śmiały wypad rozpoznawczy otrzymał Krzyż Żelazny I klasy. Na początku 1915 został mianowany oficerem Ib (adiutantem) w sztabie 6. Bawarskiej Dywizji Piechoty. Stanowisko zajmował przez prawie dwa lata, a w międzyczasie, 9 sierpnia 1915, został kapitanem. Pod koniec grudnia 1916 roku został oficerem Ia (operacyjnym) w sztabie 5. Bawarskiej Dywizji Piechoty Wiosna 1917 roku został przeniesiony do sztabu 2. Armii. Od lata 1917 służył w sztabie generalnym 4. Armii. Jeszcze latem 1917 roku został
również jako oficer sztabu generalnego, w sztabie generalnym Grupy Armii Następcy Tronu Ruprechta. W toku pierwszej wojny światowej nadano mu obydwa krzyże żelazne i inne ordery.
Po wojnie został przyjęty do wojsk lądowych Rzeszy. Trafił do oddziału szkoleniowego Ministerstwa Reichswehry. Latem 1920 otrzymał przeniesienie do komendantury Monachium. 1 października 1921 został oficerem sztabu generalnego w sztabie 7. Dywizji Reichswehry. Był tam również instruktorem taktyki na kursach pomocników dowódców. Funkcję wykonywał
strony NSDAP i opowiadał się za powrotem następcy tronu Ruprechta. Jako dowódca dywizji, z dniem 1 sierpnia 1936 otrzymał stopień generała-porucznika. Jesienią 1936 roku został przeniesiony do naczelnego dowództwa wojsk lądowych. Przygotowywał m.in. wielkie manewry Wehrmachtu w 1937 roku. Halder opracował również nowe koncepcje operacyjnej mobilności wojsk pancernych i nakazał przetestować innowacje w dowodzeniu czy aprowizacji wojska. 12 października 1937 został mianowany II. Nadkwatermistrzem naczelnego dowództwa wojsk lądowych. Jako taki z dniem 1 lutego 1938 awansował na stopień generała artylerii. 1 marca 1938 roku został mianowany I. Nadkwatermistrzem<ref>http://www.lexikon-der-wehrmacht.de/Personenregister/H/HalderF.htm</ref>. W 1938 roku został szefem Sztabu Generalnego wojsk lądowych<ref name="naj">Bogusław Wołoszański ''Największy wróg Hitlera'' s.133 </ref> , w miejsce generała [[Ludwig Beck|Ludwiga Becka]], który został zmuszony do ustąpienia ze stanowiska. Choć był przeciwny [[Adolf Hitler|Hitlerowi]] i rozważał otwarte sprzeciwienie się jego planom militarnym, w końcu nie odważył się na sprzeciw i stopniowo dał się wciągnąć w jego zamierzenia. Brał czynny udział w przygotowaniach do kolejnych agresji: kierował pracami nad planami działań operacyjnych [[kampania wrześniowa|przeciwko Polsce]] w roku 1939, [[Norwegia|Norwegii]] ([[Kampania norweska 1940]]), [[kampania francuska 1940|Europie Zachodniej]] i niedoszłej [[Operacja Lew Morski|inwazji na Wielką Brytanię]] w roku 1940, przeciw [[Królestwo Grecji (1935-1941)|Grecji]] oraz [[Królestwo Jugosławii|Jugosławii]] ([[Kampania bałkańska 1941]]) w roku 1941. Pod jego kierownictwem opracowano plan [[Atak Niemiec na ZSRR|Barbarossa]] agresji na [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|Związek Radziecki]]. Uważa się, że w znacznym stopniu przyczynił się do pierwszych zwycięstw na froncie wschodnim.
| |||