Polskie Siły Powietrzne we Francji: Różnice pomiędzy wersjami

Po upadku Polski, zaczęto tworzyć nowe jednostki we Francji. Na podstawie tzw. umowy lotniczej z Francją podpisanej 4 stycznia 1940r. przystąpiono do sformowania 2 dywizjonów lotniczych wraz personelem naziemnym, 2 eskadr współdziałania oraz bliżej niekreślonej ilości rezerwowych jednostek kadrowych. 10 stycznia pierwsza grupa lotników została skierowana do Bazy Lotniczej w Montpellier (grupę tą później nazywano Eskadrą Montpellier) i rozpoczęła szkolenie, które pierwotnie było zaplanowane na 3 do 4 miesięcy, jednak na skutek szybkich postępów u kursantów zostało zakończone po upływie miesiąca. Po zakończeniu szkolenia w 26 marca podczas uroczystej odprawy, piloci Eskadry zostali przydzieleni kluczami do francuskich dywizjonów celem odbycia praktyki frontowej.

 

 

1 marca odpłynął do francuskiej Afryki Północnej oddział składający się z mechaników, instruktorów oraz uczniów którzy w Polsce przeszli jedynie częściowe przeszkolenie lotnicze a w ośrodkach na terenie Afryki mieli zostać doszkoleni. Oddział ten został rozlokowany na 4 lotniskach: w Rabacie, Marakeszu, Blidzie i Maison Blanche. W Rabacie znajdowała się szkoła obserwatorów lotniczych i w niej ulokowano 2 polskie eskadry (37 pilotów i 17 mechaników). W ciągu 4 miesięcy szkolenia wylatano ok 4000 lotów przy czasie łącznym ok 2100 godz. W Marakeszu szkoliło się ponad 200 pilotów którzy w Polsce ukończyli szkolenie wstępne. Po ukończeniu kursu zostali oni w większości zakwalifikowani na kurs wyższego pilotażu w Fezie. W Blidzie znajdowała się szkoła bombardowania i strzelania powietrznego do której przydzielono 35 pilotów i 95 osób personelu naziemnego. Piloci, w większości instruktorzy polskich szkół lotniczych, po krótkim przeszkoleniu zostali przydzieleni do zadań instruktorskich. W parku lotniczym w Maison Blanche pracowało ok 200 polskich mechaników lotniczych stanowiąc trzon wykwalifikowanego personelu bazy.