Karol Otyły: Różnice pomiędzy wersjami

|król król = Karol III Otyły

|grafika grafika = [[Plik:Die deutschen Kaiser Karl der Dicke.jpg|200px]]

|tytuł tytuł = [[Władcy Niemiec|Król Franków Wschodnich]]<br />razem z [[Ludwik III Młodszy|Ludwikiem III]] (do 882) i [[Karloman (król wschodniofrankijski)|Karlomanem]] (do 880)

|od od = [[28 sierpnia]] [[876]]

|do do = listopad [[887]]

|poprzednik poprzednik = [[Ludwik II Niemiecki]]

|następca następca = [[Arnulf z Karyntii]]

|2 tytuł 2 tytuł = [[Królowie Włoch|Król Włoch]]

|2 od 2 od = [[879]]

|2 do 2 do = [[887]]

| 2 następca = [[Berengar I z Friulu|Berengar I z Friuli]]

|3 tytuł 3 tytuł = [[Władcy Francji|Król Franków Zachodnich]]

|3 od 3 od = [[884]]

|3 do 3 do = [[887]]

| 3 następca = [[Odon (władca Franków)|Odon]]

|4 tytuł 4 tytuł = [[Święty Cesarz Rzymski]]

|4 od 4 od = [[881]]

|4 do 4 do = [[888]]

| 4 następca = [[Gwido III ze Spoleto|Gwido ze Spoleto]]

|dynastia dynastia = [[Karolingowie]]

|urodzony urodzony = [[13 czerwca]] [[839]]<br />[[Neidingen]]

|zmarł zmarł = [[13 stycznia]] [[888]]<br />[[Neidingen]]

|ojciec ojciec = [[Ludwik II Niemiecki]]

|matka matka = [[Emma Bawarska]]

|żona żona = [[Ryszarda Szwabska]]

|dzieci dzieci =

| commons = Category:Charles the Fat

'''Karol III Otyły''' lub Gruby, ([[Łacina|łac.]] ''Carolus Pinguis'', (ur. [[13 czerwca]] [[839]] w [[Neudingen]], zm. [[13 stycznia]] [[888]] tamże) – od [[881]] [[cesarz]] [[rzym]]ski, od [[884]] [[król]] zachodniofrankijski z [[Dynastia|dynastii]] [[Karolingowie|Karolingów]] niemieckich.

W ten sposób znów zarysowała się jedność terytoriów po byłym Cesarstwie Franków [[Karol Wielki|Karola I Wielkiego]]. Ale nie było to celem baronów i książąt. Integracji pod przywództwem Karola Otyłego nie sprzyjała też jego nieskuteczna walka z najazdami [[Wikingowie|wikingów]], rujnujących nadmorskie [[hrabstwo|hrabstwa]]. W latach [[885]]-–[[887]] [[Normanowie]] oblegli [[Paryż]]. Mieszkańcy bronili się skutecznie, zamieniając wyspę Cité na warownię i odpierając wszystkie ataki najeźdźców. Obroną dowodził młody hrabia Paryża [[Odon (władca Franków)|Odo]], syn Roberta Mocnego, zwycięzcy nad wikingami z lat [[864]]-–[[865]]. Uzyskał on wtedy zaszczytny przydomek "księcia„księcia Paryża"Paryża”. Przybyły z wojskiem na odsiecz król Karol Otyły nie odważył się jednakże podjąć walki z wikingami i wdał się w pertraktacje. Ostatecznie po otrzymaniu wysokiej kontrybucji wikingowie odeszli od Paryża i wrócili do [[Skandynawia|Skandynawii]]. Okup ściągnięty został potem jako podatek od ludności.

Oskarżony o nieudolne rządy, Karol Otyły abdykował w [[887]] w Tryburze; kilka miesięcy potem zmarł. Po kilkuletnich walkach dynastycznych o tron królem został [[Karol III Prostak]] ([[892]]-–[[923]]) z linii [[Karolingowie|Karolingów francuskich]].

Karol był najmłodszym z trzech synów [[Ludwik II Niemiecki|Ludwika II Niemieckiego]], pierwszego króla Franków Wschodnich, i [[Emma Bawarska|Emmy Bawarskiej]], córki hrabiego Welf z Altdorfu. Kronikarze opisywali Karola jako ''bardzo chrześcijańskiego księcia, bogobojnego, całym sercem mu podporządkowanego, gorliwie wypełniającego rozkazy Kościoła, szczodrego, gorliwego w modlitwie, zawsze gotowego do wychwalania Boga''.

W [[859]] Karol został mianowany hrabią Breisgau, alemańskiej marchii na pograniczu południowej Lotaryngii. W [[863]] zbuntował się najstarszy brat Karola, [[Karloman (król wschodniofrankijski)|Karloman]]. [[864|Rok później]] do buntu przyłączyli się jego młodsi bracia -– [[Ludwik III Młodszy|Ludwik Młodszy]] i Karol. Ludwik Niemiecki mianował wówczas Karlomana królem Bawarii. W [[865]] dokonał podziału państwa między synów. Bawaria przypadła Karlomanowi, Saksonia (razem z Frankonią i Turyngią) Ludwikowi, a Alemania (Szwabia i Recja) Karolowi. Lotaryngia została podzielona między dwóch młodszych braci.

Kiedy w [[875]] zmarł cesarz [[Ludwik II (cesarz)|Ludwik II]], który był również królem Włoch, na mocy porozumienia zawartego między zmarłym cesarzem z Ludwikiem Niemieckim, Włochy odziedziczył Karloman Bawarski. Nie pogodził się z tym jednak [[Władcy Francji|król Franków Zachodnich]] [[Karol II Łysy]], który wyprawił się zbrojnie do Italii i koronował się na cesarza. Ludwik wysłał więc na półwysep wojska dowodzone przez Karlomana i Karola, które przy wsparciu wojsk margrabiego [[Berengar I z Friulu|Berengara z Friuli]], miały opanować włoskie posiadłości zmarłego w [[875]] cesarza. Wyprawa ta nie odniosła jednak większych sukcesów dopóki w [[877]] nie zmarł Karol Łysy.

[[18 lipca]] [[880]] [[Jan VIII (papież)|papież Jan VIII]] wysłał list do walczącego z nim [[Gwidon II ze Spoleto|Gwidona II ze Spoleto]] z propozycją rozmów pokojowych. List został jednak zignorowany przez Gwidona, który najechał [[Państwo Kościelne|państwo kościelne]]. Papież poprosił więc o pomoc króla Włoch, Karola Otyłego. Karol przybył na pomoc i pokonał Gwidona. W podzięce papież koronował go na cesarza. Uroczystość odbyła się [[12 lutego]] [[881]] Później Karol przestał pomagać papieżowi w jego walce z Gwidonem, mimo kolejnych listów papieskich z prośbami o pomoc.

Jako cesarz Karol rozpoczął budowę pałacu w [[Sélestat]] w [[Alzacja|Alzacji]]. Budował go na wzór pałacu Karola Wielkiego w [[Akwizgran]]ie. Ponieważ Akwizgran znajdował się w królestwie jego brata Karol wybudował więc nowy pałac cesarski na swoich ziemiach. Pałac ten został zbudowany bliżej centrum cesarstwa niż Akwizgran.

W lutym [[882]] Karol zwołał zjazd do [[Rawenna|Rawenny]]. Doszło tam do zawarcia pokoju między cesarzem i papieżem a Gwidonem ze Spoleto i jego wujem, [[Gwidon III ze Spoleto|Gwidonem z Camerino]]. Gwidon ze Spoleto zobowiązał się zwrócić papieżowi jego zagarnięte posiadłości. Z tego zobowiązania książę nie wywiązywał się gorliwie. W [[883]] Gwidon z Camerino, nowy książę Spoleto, został więc oskarżony o zdradę. Gwidon uciekł sprzed sądu cesarskiego i powrócił do swojego księstwa, gdzie zawarł sojusz z Saracenami. Karol wysłał przeciw niemu Berengara z Friuli. Margrabia odnosił początkowo sukcesy, ale epidemia jaka wybuchła nagle w Italii zmusiła jego armię do odwrotu.

Lata [[882]]-–[[884]] to czas wojny domowej w Marchii Wschodniej (ob. [[Austria]]). Bratanek Karola, [[Arnulf z Karyntii]], sprzymierzył się z [[Engelszalk II|Engelszalkiem II]] przeciwko margrabiemu Marchii Wschodniej, [[Aribo (margrabia Marchii Wschodniej)|Aribonowi]], mianowanemu na ten urząd przez Karola. Margrabiego i cesarza poparł jednak władca [[Państwo wielkomorawskie|Wielkich Moraw]], [[Świętopełk I morawski|Świętopełk I]], który w [[884]] w [[Kaumberg (Dolna Austria)|Kaumbergu]] złożył przysięgę na wierność Karolowi. Wojna domowa spowodowała zerwanie Karola z rodem Wilhelminów i bratankiem Arnulfem, ale przydała mu cennych sprzymierzeńców w postaci władców morawskich i podległych im słowiańskich książąt.

Po śmierci Karlomana, króla zachodniofrankijskiego, który zmarł [[12 grudnia]] [[884]], możni królestwa okrzyknęli królem Karola Otyłego. Tym samym Karol doprowadził do zjednoczenia wszystkich frankijskich królestw, po raz pierwszy od [[843]] Jego koronacja na "króla„króla w Galii"Galii” (''rex in Gallia'') odbyła się najprawdopodobniej [[20 maja]] [[885]] w [[Grand (Francja)|Grand]] w południowej Lotaryngii. Karola koronował [[Biskupi Langres|biskup Langres]] [[Geilo (biskup Langres)|Geilo]]. Chociaż Geilo wprowadził dla Karola specjalną pieczęć na królestwo zachodniofrankijskie, Karol nigdy nie rządził tam osobiście, a bieżące sprawy zostawiał do załatwienia miejscowemu możnowładztwu.

Karol był żonaty z [[Ryszarda Szwabska|Ryszardą Szwabską]] ([[840]]/[[845]] -– [[18 września]] [[894]]/[[896]]), córką hrabiego Erchangera ze Szwabii, członka możnego rodu Ahalolfingów. Ich ślub odbył się w [[862]], ale małżeństwo to pozostało bezdzietne. Karol miał syna z nieznaną z imienia konkubiną, [[Bernard (syna Karola Otyłego)|Bernarda]], którego w [[885]] uznał swoim dziedzicem, ale spotkał się z opozycją wielu dostojników kościelnych. Miał jednak poparcie [[Poczet papieży|papieża]] [[Hadrian III|Hadriana III]]. Cesarz zaprosił go na zjazd panów cesarstwa do [[Wormacja|Wormacji]] w październiku [[885]], jednak papież zmarł po drodze. Hadrian chciał usunąć sprzeciwiających się cesarzowi biskupów, co otworzyłoby drogę Karolowi do uznania Bernarda swoim następcą. Wskutek śmierci papieża działania Karola nie powiodły się.

* Eleanor Duckett, ''Death and Life in the Tenth Century'', University of Michigan Press, 1968.

* Karl Leyser, ''Communications and Power in Medieval Europe: The Carolingian and Ottonian Centuries'', Londyn 1994.

* Simon MacLean, ''Kingship and Politics in the Late Ninth Century: Charles the Fat and the end of the Carolingian Empire'', Cambridge University Press, 2003.

* Timothy Reuter, ''Germany in the Early Middle Ages, c. 800-1056'', Longman, 1991.

* Timothy Reuter (tłum.), ''[http://www.medievalsources.co.uk/fulda.htm The Annals of Fulda]'', Manchester Medieval series, Ninth-Century Histories, Volume II., Manchester University Press 1992.

* Julia M. H. Smith, ''Province and Empire: Brittany and the Carolingians'', Cambridge University Press, 1992.

{{Poprzednik Następca|Pop=[[Ludwik II Niemiecki]]|Info=[[Władcy Niemiec|Król Franków Wschodnich]]<br />[[876]]-–[[887]]<br />razem z [[Karloman (król wschodniofrankijski)|Karlomanem]] (król do [[880]]) i [[Ludwik III Młodszy|Ludwikiem III]] (król do [[882]])|Nast=[[Arnulf z Karyntii]]}}

{{Poprzednik Następca|Pop=[[Karloman (król wschodniofrankijski)|Karloman]]|Info=[[Królowie Włoch|Król Włoch]]<br />[[879]]-–[[887]]|Nast=[[Berengar I z Friulu|Berengar I z Friuli]]}}

{{Władca-Francja|urząd=królKról Franków Zachodnich|lata='''[[884]]-–[[887]]'''|poprzednik=[[Karloman II (król zachodniofrankijski)|Karloman II]]|następca=[[Odon (władca Franków)|Odon]]}}

{{Władca-Burgundia|urząd=Król Górnej Burgundii|lata=[[884]]-–[[887]]|poprzednik=[[Karloman II (król zachodniofrankijski)|Karloman II]]|następca=[[Rudolf I (król Burgundii)|Rudolf I]]}}