Schronisko „Nad Śnieżnymi Kotłami”: Różnice pomiędzy wersjami

W [[1889]] schronisko przejął karczmarz Richard Graulich z Piechowic. Już wkrótce, w [[1892]], rodzina von Schaffgotsch zdecydowała się wybudować następny, jeszcze większy obiekt obok starego domku z [[1837]]. W latach [[1895]]-[[1897]] (podawane są też daty 1894-1895<ref>Romuald M. Łuczyński "Schronisko nad Śnieżnymi Kotłami", ''Sudety'' nr 4/2012</ref>) powstał potężny hotel górski, jeden z największych w [[Sudety|Sudetach]], którego wnętrza wykańczał sam Graulich. Nowy budynek wyróżniał się niekonwencjonalną formą, zupełnie niepasującą do rejonu [[Karkonosze|Karkonoszy]], a szczególnie wysoką wieżą widokową. Jego architektura była inspirowana bryłą [[Zamek Chojnik|zamku Chojnik]]. Głównym materiałem konstrukcyjnym były granitowe bloki, układane przez włoskich kamieniarzy, sprawiające dużo problemów z transportem. Ciekawostką była sygnalizacja świetlna na wieży pokazująca po zmroku drogę do schroniska oraz informująca o wolnych miejscach. W środku było w sumie aż 5 sal restauracyjnych i 60 miejsc noclegowych (inne źródła mówią o 44 dwuosobowych pokojach<ref>[http://www.karkonosze.ws/centrum_nadawcze_rtv_sniezne_kotly_artykul_90.html Centrum nadawcze RTV Śnieżne Kotły – historia]</ref>). W [[1905]] uruchomiono telefonpołączenie telefoniczne.