Objęcie pacjentów ze świeżym zawałem serca intensywną opieką kardiologiczną istotnie zmniejsza śmiertelność szpitalną i pozaszpitlaną chorych, stwarzając większą szansę przeżycia. Wśród najczęściej stosowanych leków wymienia się: [[leki beta-adrenolityczne]] (beta-blokery), które zmniejszają zapotrzebowanie mięśnia sercowego na tlen przez wpływ na częstotliwość rytmu i kurczliwości serca, [[AntagoniściAntagonisty kanału wapniowego|antagonistów kanału wapniowego]], które powodują rozkurcz naczyń wieńcowych, zmniejszenie kurczliwości serca, a w następstwie zmniejszenie zapotrzebowania na tlen oraz [[inhibitory konwertazy angiotensyny]] (ACEI, [[zofenopryl]]), które utrzymują ciśnienie krwi na odpowiednim poziomie, umożliwiając swobodny przepływ w organizmie bogatej w substancje odżywcze, natlenowanej krwi, nie obciążając jednocześnie układu sercowo-naczyniowego. Ich działanie polega na zapobieganiu przekształcenia angiotensyny I na angiotensynę II, powodującą zwężanie naczyń krwionośnych. Gdy naczynia krwionośne nie są nadmiernie zwężone, krew płynie swobodniej, nie obciążając dodatkowo serca. Wnioski z przeprowadzonych badań klinicznych wskazują, że zastosowanie ACEI w ciągu pierwszych 24 godzin po zawale mięśnia sercowego zwiększa szanse na przeżycie<ref>Zalecenia ESH/ESC dotyczące leczenia nadciśnienia tętniczego — 2007 rok, Polskie Towarzystwo Kardiologiczne, [http://www.ptkardio.pl/Nadcisnienie_tetnicze_nowe_standardy_ESC-498 Nadciśnienie tętnicze – nowe standardy ESC]</ref>. Korzyści w zastosowaniu takiej terapii zależą jednak od wyboru leku. [[Zofenopryl]] jest silniej powiązany z sercową ACE i mniej zależny od [[Bradykinina|bradykininy]], co zwiększa siłę pierwotnej kardioprotekcji przez redukcję ryzyka ciężkiego [[nadciśnienie tętnicze|nadciśnienia tętniczego]]. W związku z tym wczesne podanie ACEI u chorych po zawale mięśnia sercowego jest skuteczne, ale powinno opierać się na wyborze najbardziej odpowiedniego leku, którym jako lek pierwszego rzutu wskazywany jest [[zofenopryl]]<ref> A.Prejbisz, A.Januszewicz, Miejsce inhibitorów konwertazy angiotensyny w leczeniu nadciśnienia tętniczego i chorób współistniejących, Choroby Serca i Naczyń 2012, tom 9, nr 4, 208–213</ref>.
