Henryk Bagiński: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
ref |
drobne merytoryczne |
||
Linia 39:
== Służba w Wojsku Polskim ==
W 1919 był słuchaczem I Kursu [[Wyższa Szkoła Wojenna|Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego]] w Warszawie. Do 1 kwietnia 1920 służył w Oddziale III Sztabu Dowództwa [[Front Pomorski|Frontu Pomorskiego]]. W czasie [[Wojna polsko-bolszewicka|wojny z bolszewikami]] pełnił służbę w Dowództwie [[1 Armia (II RP)|1 Armii]]<ref>''Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych'' z 14 lipca 1920 r., Nr 26</ref>, a od 10 lipca 1920 w Dowództwie [[8 Dywizja Piechoty (II RP)|8 Dywizji Piechoty]] na stanowisku szefa sztabu. 11 czerwca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu [[podpułkownik]]a w „Inżynierii i Saperach, w grupie byłej armii gen. Hallera”. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Oddziale I [[Sztab Generalny Wojska Polskiego|Sztabu Generalnego]] na stanowisku kierownika wydziału demobilizacyjnego<ref>''Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych'' z 12 marca 1921 r., Nr 10, s. 407.</ref>, pozostając na ewidencji [[21 Pułk Piechoty „Dzieci Warszawy”|21 Pułku Piechoty]]<ref>''Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.'', s. 83, 543.</ref>. W latach 1921-1922 był słuchaczem Kursu Doszkolenia w [[Wyższa Szkoła Wojenna|Wyższej Szkole Wojennej]] w Warszawie. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego [[oficer dyplomowany|oficera Sztabu Generalnego]] przydzielony został do Oddziału IV [[Sztab Generalny Wojska Polskiego|Sztabu Generalnego WP]]<ref>''Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych'' z 16 września 1922 r., Nr 33, s. 720
Od 14 grudnia 1927 do 9 stycznia 1929 dowodził [[4 Pułk Saperów (II RP)|4 Pułkiem Saperów]] w Sandomierzu<ref>''Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych'' z 29 listopada 1927 r., Nr 27, s. 347.</ref><ref>''Rocznik oficerski'' 1928, s. 572, 591.</ref>. Później pełnił służbę w Ministerstwie Spraw Wojskowych na stanowisku zastępcy szefa [[Departament Zaopatrzenia Inżynierii|Departamentu Zaopatrzenia Inżynierii]]<ref>''Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych'' z 23 sierpnia 1929 r., Nr 15, s. 296.</ref>. Od 8 kwietnia 1930 do 10 sierpnia 1932 był szefem Kierownictwa Fortyfikacji w Sztabie Głównym<ref>''Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych'' z 18 czerwca 1930 r., Nr 11, s. 211.</ref><ref>''Rocznik oficerski'' 1932, s. 247, 421.</ref>. W maju 1930 odbył staż w armii francuskiej, w czasie którego zapoznał się z obiektami fortyfikacyjnymi na [[Linia Maginota|Linii Maginota]].
Linia 51:
Po upadku Francji znalazł się w Anglii i pracował tam jako wykładowca w Centrum Wyszkolenia.
Po wojnie w 1947<ref name=KGAK>{{cytuj książkę|nazwisko=Marek Ney-Krwawicz|imię=|tytuł=Komenda Główna Armii Krajowej 1939-1945|miejsce wydania=Warszawa|rok wydania=1990|strony=426}}</ref> wrócił do Polski i został zweryfikowany w [[Ludowe Wojsko Polskie|ludowym Wojsku Polskim]] jako pułkownik. Od 1948 był wykładowcą w Akademii Sztabu Generalnego, a następnie do 1951 pracował w Ministerstwie Żeglugi na stanowisku naczelnika wydziału, później do 1968 w Bibliotece Narodowej{{r|KGAK}} przy sporządzaniu katalogu przedmiotowego zasobu
Zmarł 13 grudnia 1973 i został pochowany został w grobie rodzinnym na [[Cmentarz Powązkowski|Powązkach]] w Warszawie.
== Awanse ==
* [[podpułkownik]] – 3 maja 1922 ze starszeństwem od 1 czerwca 1919
== Ordery i odznaczenia ==
| |||