Philipp Scheidemann: Różnice pomiędzy wersjami

 

W obliczu przegranej wojny i trudności gospodarczych Niemcy stanęły na progu [[Rewolucja|rewolucji]]. W całym kraju wybuchały [[strajk]]i i zamieszki. Mając na celu uspokojenie nastrojów [[9 listopada]] [[1918]] Scheidemann około godziny 14 proklamował z balkonu Reichstagu powstanie republiki w Niemczech. Akt ten nie był konsultowany z ówczesnym kanclerzem Friedrichem Ebertem i odbył się wbrew jego woli. [[19 stycznia]] [[1919]] roku odbyły się wybory do Zgromadzenia Narodowego, a następnie powołano nowy rząd z Scheidemannem na czele. Do rządu weszło SPD, [[Centrum (opcja polityczna)|Centrum]] i demokraci. Samego Scheidemanna określano mianem nie kanclerza a premierem Rzeszy (''Reichsministerpräsident''). Scheidemann był kanclerzem od [[13 lutego]] do [[20 czerwca]] [[1919]]. W swoim rządzie nie posiadał zbytniego poważania, nie umiał wypracować także konkretnej koncepcji rządzenia państwem. Do sukcesów gabinetu Scheidemanna należy zaliczyć ustabilizowanie sytuacji w Niemczech. Premier Rzeszy był zdeklarowanym krytykiem [[Traktat wersalski|traktatu wersalskiego]], który odrzucił. Fakt ten, w związku z koniecznością zakończenia wojny, był bezpośrednią przyczyną podania się kanclerza do dymisji.

 

Po ustąpieniu z urzędu Scheidemann wrócił do Kassel, gdzie pełnił funkcję nadburmistrza, zasiadał także w Reichstagu. Jako jeden z twórców Republiki Weimarskiej, był negatywnie postrzegany przez [[narodowy socjalizm|narodowych socjalistów]]. Po przejęciu władzy przez [[Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotników|NSDAP]], by uniknąć aresztowania, Scheidemann udaje się do [[Czechosłowacja|Czechosłowacji]]. Następnie podróżował po wielu państwach m.in. [[II Rzeczpospolita|Polsce]]. W końcu osiadł w [[Kopenhaga|stolicy]] [[Dania|Danii]], gdzie zmarł 29 listopada 1939.