I Proletariat: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Czerwony64 (dyskusja | edycje) drobne merytoryczne |
poprawa linków |
||
Linia 36:
We wrześniu 1883 aresztowano Ludwika Waryńskiego, Aleksandrę Jentysównę i Edmunda Płoskiego. W styczniu 1884 zostali aresztowani Tadeusz Rechniewski, jego żona [[Witolda Rechniewska|Witolda]] i Henryk Dulęba. Wobec zaistniałej sytuacji Stanisław Kunicki i Aleksander Dębski przyjęli do współpracy [[Ludwik Janowicz|Ludwika Janowicza]], [[Hilary Gostkiewicz|Hilarego Gostkiewicza]] i [[Zofia Płaskowicka-Dziankowska|Zofię Płaskowicką-Dziankowską]]. Bliskimi współpracownikami byli [[Bronisław Sławiński]] i [[Feliks Kon]]. 15 września 1883 ukazał się pierwszy numer pisma „Proletariat”. W połowie 1883 do Krakowa musiała zbiec [[Maria Zofia Onufrowicz-Płoska]], która została tam w grudniu aresztowana i przekazana władzom carskim.
W lipcu 1884 aresztowano Stanisława Kunickiego, w późniejszym czasie pozostałych członków Komitetu. Nowe kierownictwo skupiło się wokół [[Maria Bohuszewiczówna|Marii Bohuszewiczówny]], byli to: [[Konstanty Strzemiński]], [[Rozalia Felsenhardt]], [[Józef Razumiejczyk]] a bliską współpracownicą była [[Julia Razumiejczyk]]. Grupa ta pracowała do września 1885, kiedy nastąpiły masowe aresztowania. Ostatni skład Komitetu Centralnego tworzyli [[Marian Stefan Ulrych]], [[Wincenty Buksznis]], [[Michał Żynda]], [[Władysław Wisłocki (działacz robotniczy)|Władysław Wisłocki]], [[Teofil Bronikowski]] i [[Bronisława Waligórska]]. Grupę tę aresztowano w lipcu 1886 po nieudanym zamachu na prowokatora Piotra Pińskiego<ref>[[Irena Koberdowa]], ''Socjalno-Rewolucyjna Partia Proletariat'', Książka i Wiedza, Warszawa 1981.</ref>.
W sierpniu 1885 rozpoczął się w Warszawie proces 29 „proletariatczyków”, wybranych spośród 190 aresztowanych<ref>{{cytuj książkę | nazwisko = Perl | imię = Feliks | tytuł = Dzieje ruchu socjalistycznego w zaborze rosyjskim (do powstania PPS) | wydawca = CKW PPS | miejsce = Warszawa | rok = 1932| strony = 202 | isbn =}}</ref>. W grudniu ogłoszono wyrok skazujący sześciu z nich na karę śmierci, osiemnastu na 16 lat katorgi, dwóch na 8 lat katorgi, zaś dwóch na osiedlenie na Syberii. Po odwołaniach karę śmierci utrzymano dla [[Piotr Bardowski|Piotra Bardowskiego]], Jana Pietrusińskiego, Stanisława Kunickiego i [[Michał Ossowski (działacz robotniczy)|Michała Ossowskiego]]. wyrok wykonano 28 stycznia 1886, na stokach Cytadeli Warszawskiej. Józef Szmaus i Mikołaj Lury zostali skazani na 20 lat katorgi (wskutek odwołania od kary śmierci). Na 16 lat katorgi skazano: Teoflia Błocha, Ludwika Janowicza, Ludwika Waryńskiego i [[Mieczysław Mańkowski|Mieczysława Mańkowskiego]]<ref>{{cytuj książkę | nazwisko = Perl | imię = Feliks | tytuł = Dzieje ruchu socjalistycznego w zaborze rosyjskim (do powstania PPS) | wydawca = CKW PPS | miejsce = Warszawa | rok = 1932| strony = 207 | isbn =}}</ref>.
| |||