ORP Piorun (1940): Różnice pomiędzy wersjami

Od 6 czerwca 1944 roku okręty 10. flotylli patrolowały w systemie rotacyjnym (jeden dywizjon w morzu, drugi uzupełnia paliwo w porcie) wody zachodniej części [[La Manche|Kanału La Manche]]. 8 czerwca o godz. 9.45 okręty 20. dywizjonu wyszły z Plymouth aby zmienić przebywający na morzu 19. dywizjon{{odn|Borowiak|2000|s=47}}. Jednak po informacji z rozpoznania lotniczego o tym, że w [[Brest|Breście]] przygotowuje się do wyjścia zespół niszczycieli niemieckich, patrol w zachodniej części Kanału odwołano, a okręty flotylli otrzymały rozkaz skoncentrowania się na północ od wyspy [[Ile de Batz|Batz]] w gotowości do przechwycenia przeciwnika. Od godziny 20.45 8 sierpnia flotylla przeczesywała z prędkością 22 węzłów rejon na północ od Brestu, uformowana w dwie kolumny dywizjonowe w odległości 2 Mm obok siebie (19. dywizjon od strony wybrzeży francuskich; 20. dywizjon od strony wód Kanału, prowadzony przez „Błyskawicę”, „Piorun” był trzeci w szyku za HMS „Eskimo”){{odn|Pertek|1987|s=434-436}}. [[Wieńczysław Kon]], wówczas zastępca dowódcy „Pioruna”, wspominał, że ustawienie okrętów flotylli w szyku przypominało kształtem dwa romby{{odn|Kon|1969|s=11}}. O godzinie 1.16 9 sierpnia [[HMS Tartar (1939)|HMS „Tartar”]], prowadzący 19. dywizjon, uzyskał kontakt radarowy z okrętami nieprzyjaciela. Był to zespół 4 okrętów 8. flotylli niszczycieli kmdr. [[Theodor von Bechtolsheim|Th. von Bechtolsheima]], w skład którego wchodziły niszczyciele [[Z-32]], [[Z-24]], [[ZH1|ZH-1]] i torpedowiec [[T-24 (niszczyciel)]]. Okręty niemieckie również wykryły zespół aliancki, poszły na zbliżenie, wykonały atak torpedowy i zwrot, po czym otworzyły ogień artyleryjski. Okręty alianckie wykonały unik przed nadpływającymi torpedami i również otworzyły ogień artyleryjski, przy czym najbardziej zaangażowane w walkę były okręty 19. dywizjonu i czołowe 20. dywizjonu. „Piorun” włączył się do wymiany ognia o 1.30, za cel obierając czołowy okręt w szyku niemieckim (Z-32). Celny ogień niemiecki zmusił „Błyskawicę” do wykonania zwrotu i postawienia zasłony dymnej, wskutek tego i z powodu gęstych dymów spowijających akwen walki „Piorun” stracił kontakt wzrokowy z pozostałymi okrętami swojego dywizjonu, obraz radarowy był również niejasny, bo echa celów zlewały się z echami okrętów 19. dywizjonu, które w tym czasie przecięły szyk zespołu niemieckiego i niszczyły ZH-1. Pozostałe okręty niemieckie zostały rozproszone i rozpoczęły odwrót, alianckie, z wyjątkiem ciężko uszkodzonego „Tartara” i ochraniającego go [[HMS Ashanti (1937)|HMS „Ashanti”]], ruszyły w pościg. „Piorun” o godz. 2.42 odnalazł swój macierzysty dywizjon i dołączył do pościgu za Z-32, który mimo uszkodzeń podążał z prędkością 30 węzłów w kierunku [[Cherbourg-Octeville|Cherbourga]]. Okręty rozwinęły prędkość 34 węzłów i o 4.38 „Piorun” odnalazł na radarze uchodzący okręt w namiarze 128°. Od 4.49 do 5.22 Z-32 był ostrzeliwany przez 6 okrętów 10. flotylli, w konsekwencji pożarów, które na nim wybuchły, jego dowódca, kmdr. [[Fritz von Berger|F. von Berger]], zdecydował o osadzeniu okrętu na mieliźnie u wybrzeży wyspy [[Île-de-Batz|Batz]]{{odn|Borowiak|2000|s=48-49}}{{odn|Pertek|1987|s=439-441}}. Zespół niemiecki został rozbity – dwa niszczyciele zatopiono, dwa pozostałe okręty zmuszono do zawrócenia do Brestu. „Piorun” wraz z pozostałymi okrętami flotylli powrócił do Plymouth 9 czerwca. Po powrocie "Piorun" musiał udać się do stoczni (w której przebywał na remoncie od 10 do 12 czerwca) celem wyczyszczenia kotłów i wymiany armat artylerii głównej, które w wyniku intensywnie prowadzonego ognia uległy rozkalibrowaniu{{odn|Borowiak|2000|s=50}}.