Nizaryci: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Anulowanie wersji 42716386 autora 85.221.199.140 (dyskusja) - to nie artykuł o fikcyjnych postaciach ;)
Linia 12:
Mimo momentami krytycznej sytuacji ostatecznie nizarytom udało się przetrwać ataki Seldżuków, którzy po śmierci [[sułtan]]a [[Muhammad Tapar|Muhammada Tapara]] (pan. 1105-1118) przestali zagrażać ich istnieniu. W tym okresie nizaryci zaczęli powiększać swoje przyczółki w [[Syria|Syrii]], gdzie zetknęli się z [[Wyprawy krzyżowe|krzyżowcami]]. Prawdziwe znaczenie na tym terenie uzyskali oni jednak dopiero wtedy kiedy w roku 1162 przywództwo syryjskich nizarytów objął [[Raszid ad-Din Sinan]] (zm. 1192 lub 1193). Krzyżowcy nazywali nizarytów „asasynami”, co wywodzi się od ich pogardliwego arabskiego określenia „hasziszijja”, „zażywający [[haszysz]]”, które w oczach sunnitów miało symbolizować ich bezbożność i amoralność. W Europie asasyni szybko stali się przedmiotem na wpół fantastycznych opowieści, a Raszid ad-Din Sinan na wpół legendarnym „Starcem z Gór”. Ostateczną syntetyczną formę tych historii spopularyzował [[Marco Polo]]<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko=Daftary | imię=Farhad | tytuł=Ismailici. Zarys historii | data=2008 | wydawca=Wydawnictwo Akademickie Dialog | miejsce=Warszawa | isbn=83-89899-91-0 | strony=23-25}}</ref>.
 
Do zmiany koncepcji legitymacji władzy wśród nizarytów doszło za trzeciego następcy Hasana-i Sabbaha, [[Hasan Ibn Muhammad|Hasana II]] (imam 1162-1166). W roku 1164 ogłosił on nastanie epoki mahdiego, to jest „kijamy”, oczekiwanego przez isma’ilitów dnia Zmartwychwstania, podczas którego ród ludzki miał zostać osądzony i przeznaczony do raju lub piekła. Kijamę interpretowano symbolicznie jako koniec ziemskiego życia, opartego na przestrzeganiu „zewnętrznego” („zahir”) [[szariat]]u, który przestał obowiązywać. W zamian miała nadejść epoka „wewnętrznej”, „głębokiej” („batin”) esencji prawa, odrodzenia nizarytów do duchowego życia oraz duchowej śmierci niezdolnych do rozpoznania wewnętrznej prawdy pozostałych ludzi. Jednocześnie Hasan zaczął przyznawać sobie status już nie hudżdży, ale samego imama. Jego syn i następca, Altair[[Nur Ibnad-La'AhadDin Muhammad|Muhammad]] (imam 1166-1210), ogłosił że on i jego ojciec w rzeczywistości są potomkami wnuka Nizara, [[Al-Muhtadi]]ego, którego niegdyś sekretnie przetransportowano do Alamutu, a później ukrywano. Twierdzenia te zostały zaakceptowane przez nizarytów. Następca Muhammada, [[Hasan III]] (imam 1210-1221), ogłosił koniec ery „kijamy” i przywrócił przestrzeganie szariatu, i to w formie sunnickiej. Publicznie spalił on dzieła swoich poprzedników i uzyskał uznanie swojej władzy przez kalifa. To zbliżenie ze światem sunnickim zakończyło się już za panowania jego syna, [[Ala ad-Din Muhammad|Ala ad-Dina Muhammada]] (imam 1221-1255), który uznał działania ojca za przykład [[takijja|takijji]], to jest ukrywania własnej religii, i powrócił do polityki kijamy. Za jego życia nizaryci zetknęli się z [[Mongołowie|Mongołami]], którzy rozpoczęli podbój ich terytoriów. Kolejny imam, [[Churszah]] (imam 1255-1257), po niezdecydowanych próbach oporu poddał się Mongołom, wydając im większość nizaryckich twierdz. Alamut poddał się w 1256 roku, zaś ostatnia twierdza nizarytów, [[Girdkuh]], w roku 1270. Jednocześnie nizaryci syryjscy zostali zmuszeni do podporządkowania się sułtanowi [[Mamelucy|mameluków]] [[Bajbars]]owi (pan. 1260-1277). Tym samym państwo nizarytów przestało istnieć.
 
=== Podział na dwie linie i nawrócenie chodżów ===