Partia Pracy (Wielka Brytania): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m MalarzBOT: Towarzystwo Fabiańskie przeniesiono do Fabianie |
m MalarzBOT: Thatcheryzm przeniesiono do Taczeryzm |
||
Linia 72:
Po wybuchu II wojny światowej Partia Pracy wspierała uczestnictwo Wielkiej Brytanii w koalicji. Laburzyści dołączyli do rządu jedności narodowej z Partią Konserwatywną i Liberalną oraz zgodziła się na niekonkurowanie ze sobą w wyborach. W 1945 roku laburzyści po raz pierwszy sformowali jednopartyjny rząd większościowy pod przewodnictwem [[Clement Richard Attlee|Clementa Attlee]], który wprowadził radykalne reformy gospodarcze nacjonalizując wiele gałęzi przemysłu, reorganizując system podatkowy, ubezpieczeń społecznych i służbę zdrowia. Partia Pracy pomimo zwycięstwa w wyborach straciła władzę w 1951 roku. W 1955 roku nowym liderem partii wybrany został przedstawiciel prawicowego skrzydła partii Hugh Gaitskell, pokonując w głosowaniu Aneurina Bevan. Konflikt między zwolennikami Gaitskella i Bevana był bardziej konfliktem na tle osobowości niż ideologii, tarcia zostały zażegnane, gdy przewodniczącym wybrany został Harold Wilson, zwolennik Bevana.
W latach 60. ówczesny przywódca Partii Pracy – [[Hugh Gaitskell]] – zreformował partię rezygnując z radykalnych haseł socjalistycznych (''rethinking socialism'') i ograniczając rolę związków zawodowych. Laburzyści tworzyli jeszcze rząd w latach 1964–1970 i 1974–1976 (premier [[Harold Wilson]]) oraz 1976–1979 ([[James Callaghan]]), po czym pozostawali w opozycji przez 18 lat. Partia nie potrafiła podczas tego okresu sformułować odpowiednio atrakcyjnego programu alternatywnego wobec [[
=== Lata 80. i 90. ===
|