Hi-fi: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Anulowanie wersji 39596425 autora 149.156.172.74 (dyskusja) hi-fi dotyczy techniki audio, a nie muzyki rockowej |
m drobne redakcyjne |
||
Linia 5:
Pojęcie hi-fi zaczęło być szczególnie popularne w [[lata 60. XX wieku|latach 60.]], [[lata 70. XX wieku|70.]] i [[lata 80. XX wieku|80.]], kiedy w wyniku nowych możliwości technicznych wzrastało znaczenie jakości urządzeń, a poziom produkcji niektórych był bardzo niski. Produkty spełniając normę DIN 45500 cieszyły się wysokim prestiżem, co nie pozostawało bez wpływu na cenę.
Pod koniec [[XX wiek]]u znaczenie terminu hi-fi zmniejszyło się ze względu na fakt, że większość produkowanych wówczas urządzeń elektroakustycznych średniej jakości spełniała normy jakościowe stawiane trzydzieści lat wcześniej najdroższym urządzeniom. Np. norma niemiecka dopuszczała dla urządzeń klasy hi-fi, przy paśmie odtwarzania 20 [[herc|Hz]] – 20 kHz i mocy 2×20 [[wat|W]], do nierównomierności poziomu odtwarzania ±3 [[decybel|dB]] i jednoprocentowych zniekształceń nieliniowych (na częstotliwości 1 kHz) przy pracy ciągłej (pod tym pojęciem rozumiano co najmniej 10 minut) z sygnałem sinusoidalnym. Rozwój elektroniki pozwolił na skonstruowanie lepszych urządzeń – współcześnie takie parametry posiadają np. [[wzmacniacz]]e skonstruowane przy pomocy jednego [[układ scalony|układu scalonego]] i kilku [[Element elektroniczny bierny|elementów biernych]].
Obok hi-fi używane jest również określenie [[hi-end]], niemające jednak swego odniesienia w jakichkolwiek normach, co sprawia, że w ofertach producentów sprzętu elektroakustycznego, sprzęt wysokiej wierności nadal jest określany najczęściej mianem {{lang|en}} ''hi-fi components'' (składniki hi-fi) – tak określane są elementy zestawów elektroakustycznych: [[wzmacniacz elektroakustyczny|wzmacniacze elektroakustyczne]], [[radioodbiornik]]i w formie tzw. [[tuner]]a, [[magnetofon]]y, [[odtwarzacz CD|odtwarzacze CD]], [[gramofon]]y.
| |||