Ewa Kruk: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne, drobne techniczne
lit.
Linia 5:
 
== Biografia ==
Jej ojcem był wywodzący się ze Lwowa inżynier. Rodzina aż do 1950 roku mieszkała w Mościcach, potem przeniosła się do Warszawy. Po nieudanej próbie dostania się na [[Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa, Telewizyjna i Teatralna im. Leona Schillera w Łodzi|PWSTiF w Łodzi]], podjęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Po roku ponownie spróbowała dostać się na studia filmowe w Łodzi, tym razem z sukcesem<ref name=":1">{{Cytuj książkę|nazwisko = Talarczyk-Gubała|imię = Monika|tytuł = Biały Mazur. Kino kobiet w polskiej kinematografii|rok = 2013|wydawca = Galeria Miejska Arsenał|miejsce = Poznań|strony = 243-244|isbn = 978-83-61886-48-8}}</ref>. W latach 1963-1964 studiowała na Wydziale Operatorskim, później przeniosła się na Wydział Reżyserski. Dyplom uzyskała w 1971 roku<ref name=":0" />. W 1972 za swój film ''Sezon'' otrzymała Nagrodę Klubu Krytyki Filmowej Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich na Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie, zaś dwa lata później Brązowego LajsikonikaLajkonika na Krakowskim Festiwalu Filmowym za film ''Pradziadek Sól''<ref name=":1" />. Nakręciła też serię reportaży z placów budowy<ref>{{Cytuj książkę|nazwisko = Talarczyk-Gubała|imię = Monika|tytuł = Biały mazur. Kino kobiet w polskiej kinematografii.|rok = 2013|wydawca = Galeria Miejska Arsenał|miejsce = Poznań|strony = 246|isbn = 978-83-61886-48-8}}</ref>. W 1974 roku nakręciła na potrzeby telewizji swój pierwszy film fabularny - ''Koniec babiego lata''. Film przedstawiał zderzenie obyczajowości wiejskiej i miejskiej, przedstawiony tam wizerunek mieszkańców wsi był na tyle niekorzystny, że pisarz wiejski [[Józef Morton]] groził Ewie Kruk sądem<ref>{{Cytuj książkę|nazwisko = Talarczyk-Gubała|imię = Monika|tytuł = Biały mazur. Kino kobiet w polskiej kinematografii|rok = 2013|wydawca = Galeria Miejska Arsenał|miejsce = Poznań|strony = 250|isbn = 978-83-61886-48-8}}</ref>. W 1975 roku Ewa Kruk wyszła za francuskiego reżysera dźwięku, Paula Grangera<ref name=":2">{{Cytuj książkę|nazwisko = Talarczyk-Gubała|imię = Monika|tytuł = Biały mazur. Kino kobiet w polskiej kinematografii|rok = 2013|wydawca = Galeria Miejska Arsenał|miejsce = Poznań|strony = 259|isbn = 978-83-61886-48-8}}</ref>. W 1976 otrzymała II Nagrodę Międzynarodowego Stowarzyszenia Dziennikarzy Turystycznych na Festiwalu Filmów Turystycznych w [[Szpindlerowy Młyn|Szpindlerowym Młynie]] za film ''Jest jeszcze taka szansa''<ref>{{Cytuj książkę|nazwisko = Talarczyk-Gubała|imię = Monika|tytuł = Biały mazur. Kino kobiet w polskiej kinematografii|rok = 2013|wydawca = Galeria Miejska Arsenał|miejsce = Poznań|strony = 262|isbn = 978-83-61886-48-8}}</ref>.
 
W 1977 nakręciła film [[Palace Hotel|''Palace Hotel'']] na podstawie powieści [[Stanisław Dygat|Stanisława Dygata]] pt. ''[[Dworzec w Monachium]]''; Dygat był także współautorem scenariusza. Film został silnie skrytykowany podczas [[kolaudacja|kolaudacji]], w której wzięły udział 22 osoby, w tym [[Janusz Wilhelmi]], szef Komitetu Kinematografii. Kruk i Dygatowi zarzucano niezgodny z prawdą i krzywdzący dla Polaków obraz okupacji (np. łagodne zachowanie Niemców podczas rewizji czy scena rabowania płonącej ambasady francuskiej przez warszawiaków), zdaniem uczestniczącego w kolaudacji [[Bohdan Poręba|Bohdana Poręby]] na tyle szkalujący Polaków i zafałszowujący obraz ich okupacyjnych losów, że reżyserce należałoby wytoczyć proces. W obronie Kruk stanęli m.in. [[Jerzy Kawalerowicz]] (chwalący ją za dobre przełożenie prozy Dygata na język filmu) oraz [[Aleksander Ścibor-Rylski]]. Reżyserki stanowczo bronił także Dygat, biorąc na siebie całą odpowiedzialność za scenariusz i jego wymowę ideologiczną. Ostatecznie jednak Janusz Wilhelmi uznał film za niewłaściwy, prezentując tę opinię jako stanowisko Komitetu Kinematografii<ref name=":3">{{Cytuj książkę|nazwisko = Talarczyk-Gubała|imię = Monika|tytuł = Biały mazur|rok = 2013|wydawca = Galeria Miejska Arsenał|miejsce = Poznań|strony = 255-259|isbn = 978-83-61886-48-8}}</ref>. Skutki kolaudacji były bardzo poważne - oskarżony o antypolskość Dygat, chorujący na serce, doznał pogorszenia stanu zdrowia i zmarł kilka tygodni później. Rozwiązano też [[Zespół Filmowy Pryzmat]], w którym film powstał, ze względu m.in. na negatywne kolaudacje filmów w nim powstałych, w tym właśnie ''Palace Hotel''. Sam film ''<nowiki/>''miał premierę dopiero w 1983 roku<ref name=":1" /><ref>{{Cytuj książkę|nazwisko = Lubelski|imię = Tadeusz|tytuł = Historia kina polskiego. Twórcy, filmy, konteksty|rok = 2009|wydawca = Videograf II|miejsce = Katowice|strony = 421|isbn = 978-83-7183-666-4}}</ref><ref name=":3" />.