Wojna o sukcesję polską: Różnice pomiędzy wersjami

Sasi byli jednak przez dłuższy czas związani działaniami wojsk [[Jan Tarło (wojewoda sandomierski1684-1750)|Jana Tarły]] w [[Małopolska|Małopolsce]]. Działania nękające przeciw Rosjanom na Pomorzu prowadziły oddziały kasztelana czerskiego Franiciszka Rudnickiego (vel Rudzińskiego) oraz hrabiego Wilhelma Schliebena, którego oddział generał Lacy rozbił w bitwie pod [[Grudziądz]]em. Niepowodzenia w działaniach pod Gdańskiem spowodowały zmianę na stanowisku głównodowodzącego wojskami rosyjskimi. 16 marca dowództwo nad armiami objął [[Burkhard Christoph Münnich]].

W kwietniu 1734 roku armia [[Jan Tarło (wojewoda sandomierski)|Jana Tarły]] licząca 133 chorągwi szlacheckiej konnicy pospolitego ruszenia, 2 pułki wojska koronnego oraz 400 dragonów zetknęła się z siłami Lacy’ego pod [[Tuchola|Tucholą]]. Rosjanie spostrzegli dużą przewagę liczebną przeciwnika i skwapliwie podchwycili propozycję dowództwa polskiego podjęcia rokowań. Dowództwo polskie popełniło wielki błąd, gdyż nie wykorzystało realnej szansy rozgromienia słabszych sił rosyjskich. Lacy wykorzystał czas rokowań na ściągnięcie spod Gdańska nowych sił. [[9 kwietnia]] 1734 po zerwaniu rokowań doszło do [[Bitwa pod Wyszecinem|bitwy pod Wyszyczynem]] zwanej również bitwą pod Ossowem. [[Jan Tarło (wojewoda sandomierski)|Jan Tarło]] zdołał rozwinąć swe wojska w szyk jednak nie potrafił wyzyskać dogodności terenu i po zaciętej walce doznał porażki. W żadnym razie nie była to jednak klęska, wojska stronników Leszczyńskiego wciąż zachowywały wartość bojową. Rosjanie utracili w walce tysiąc żołnierzy. Wkrótce oddziały polskie ruszyły pod Gdańsk chcąc nawiązać kontakt z mającymi tam wylądować siłami francuskimi.

Rzeczpospolita w wyniku wojny ostatecznie straciła własną podmiotowość na arenie międzynarodowej. Skutkiem tej wojny było trwałe ograniczenie polskiej suwerenności<ref name=Jezierski/>. Interwencja rosyjska była strasznym ciosem dla społeczeństwa szlacheckiego, które nie podniosło się jeszcze moralnie i ekonomicznie z klęsk doby [[III wojna północna|Wielkiej Wojny Północnej]] oraz [[konfederacja tarnogrodzka|konfederacji tarnogrodzkiej]]. Dlatego też następna próba wzniecenia nowej konfederacji przeciwko [[August III Sas|Augustowi III]] i [[Rosja|Rosji]] jaka miała miejsce podczas inspirowanej przez dyplomację francuską [[wojna szwedzko-rosyjska (1741-1743)|wojny rosyjsko-szwedzkiej 1741-1743]], zakończyła się niepowodzeniem. Społeczeństwo szlacheckie pamiętające klęskę z lat 1733-1736 nie wierzyło w sukces nawet w oparciu się o [[Turcja|Turcję]] i [[Królestwo Prus|Prusy]]. Zarówno emisariusze szwedzcy przybywający do Rzeczypospolitej z zamiarem nakłonienia szlachty do walki jak i magnaci planujący zawiązanie konfederacji ([[Józef Potocki (hetman wielki koronny)|Józef Potocki]], [[TarłówTarłowie herbu Topór|Tarłowie]], kilka rodów wielkopolskich) nie zdołali już porwać Polaków do akcji. Zacięty pacyfizm szlachty obok antyabsolutystycznych sentymentów magnaterii i zwyczajnego przekupstwa sejmowego był główną przyczyną nieprzystąpienia przez [[Rzeczpospolita Polska|Rzeczpospolitą]] do wojny [[Rosja|Rosji]] i [[Austria|Austrii]] z [[Turcja|Turcją]] (1737-1739) oraz do [[wojny śląskie|wojen śląskich]] toczonych w ramach [[wojna o sukcesję austriacką|wojny o austriacką sukcesję]]. Zmarnowano przez to kilkakrotnie niezwykle korzystną koniunkturę dla aukcji wojska i reformy państwa (sejmy 1738, 1744, 1746 i 1748).