Odrodzenie celtyckie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m lit., linki |
|||
Linia 1:
'''Odrodzenie Irlandzkie w literaturze''' ([[język angielski|ang.]] ''Irish Literary Revival'', ''Irish Literary Renaissance'') lub '''Odrodzenie Celtyckie''' (ang. ''Celtic Revival'') - zapoczątkowany w [[Lata 80. XIX wieku|latach 80.]] [[XIX wiek|XIX wieku]] zwrot [[Irlandia|irlandzkiej]] literatury ku tradycji [[Celtowie|celtyckich]] [[mitologia celtycka|mitów, podań i legend]], które stały się osnową współczesnych mu tekstów literackich. Odrodzenie Irlandzkie nastąpiło wskutek poszukiwania własnej tożsamości kulturowej przez irlandzkich pisarzy i intelektualistów oraz buntu wobec [[Anglia|angielskiej]] okupacji, narzucającej nie tylko racje polityczne, ale i kulturowe. Najwybitniejszym przedstawicielem Odrodzenia Irlandzkiego był [[William Butler Yeats]].
==Zarys historyczny irlandzkiej walki o niepodległość==
Linia 47:
''Przez nutę irlandzką rozumiem szczególną wartość poezji celtyckiej, która ma czas łatwiejszy do odczucia niż do wyjaśnienia [...], jest tam prostota, która jest naiwna - świeżość, figlarność, światło, które dotyka strun palcami wróżek; jest cień głębszej melancholii, tak delikatny jak ślad oddechu na lustrze, który jednak nadaje ton całości; jest fatalizm idący w parze z pogodną nadzieją; śmiech i łzy; miłość i nienawiść; tęcza kolorów; różne nuty, które tworzą doskonałą harmonię.''
Mimo wyraźnej i, zdaje się, nieco przesadnej ogólności można w tym wyliczeniu dostrzec rzeczywiście pewien charakterystyczny rys poezji irlandzkiej, poezji, podobnie jak w [[Literatura polska - Romantyzm|polskim romantyzmie]], nawiązującej do przeszłości sprzed niewoli, do czasów nieco zmitologizowanej niezależności. Pisarze Odrodzenia Irlandzkiego całymi garściami czerpali z własnych mitów i legend, parafrazowali je, przetwarzali na użytek swoich utworów, dostosowywali do współczesnych im czasów. Pragnęli ożywić nieobecnego w literaturze przez kilka wieków ''ducha celtyckiego'', w którym odnajdywali swoją tożsamość narodową i kulturową oraz odrębność wobec kultur brytyjskich.
| |||