Ludwik Meyer: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne merytoryczne |
drobne merytoryczne |
||
Linia 25:
Po przybyciu do Łodzi rozpoczął pracę w fabryce [[Edward Hentschel|Edwarda Hentschla]]. W latach 70. był właścicielem [[fabryka|fabryki]] [[Przemysł włókienniczy|włókienniczej]] i [[cegielnia|cegielni]]. Nabywał także nowe grunty. W 1875 r. przejął od Hentschla połowę zakładu, a drugą odkupił wkrótce od [[Juliusz Kunitzer|Juliusza Kunitzera]].
Brak możliwości rozbudowy szybko rozwijającego się przedsiębiorstwa na działce przy [[ulica Piotrkowska|ulicy Piotrkowskiej]] 72 róg Krótkiej (obecnie ul. Traugutta) sprawił, że pod koniec lat 70. przeniósł swój zakład. Nowa fabryka została wzniesiona w osadzie leśnej zwanej „Mania”, na zachód od Łodzi, przy szosie srebrzyńskiej (obecnie [[Polesie Konstantynowskie]]). Dotychczasowy budynek fabryki przy Piotrkowskiej 72, został w 1888 przebudowany na [[Hotel Grand w Łodzi|Grand Hotel]].
W latach 1883–1885 utworzył tzw. [[Ulica Stanisława Moniuszki w Łodzi|Pasaż Meyera]] – prywatną ulicę na swoim terenie, łączącą obecną ul. H. Sienkiewicza (wówczas Mikołajewska) z Piotrkowską, który zabudował luksusowymi willami z planem, że gdyby siedziba guberni została pomieszczona w Łodzi - ostatecznie w [[Piotrków Trybunalski|Piotrkowie|]] - to zamieszkałby tu gubernator i jego najbliższe otoczenie. Ostatecznie przekazał pasaż miastu.
Był komendantem Łódzkiej Straży Ogniowej oraz współzałożycielem łódzkiego Oddziału [[Rosyjski Czerwony Krzyż|Rosyjskiego Czerwonego Krzyża]] i wieloletnim jego prezesem. Od 1880 r. był radcą miejskim. Na początku [[XX wiek|XX w.]] osiadł w majątku Brus – położonym na zachód od Łodzi, w niewielkiej odległości od fabryki „Mania”. Na terenie majątku założył cegielnię i wapniarnię.
| |||