Dominus Iesus: Różnice pomiędzy wersjami

W odpowiedzi na te tendencje Deklaracja wskazuje właściwy sposób rozumienia nauki Kościoła katolickiego o [[Objawienie|Objawieniu]] i o [[zbawienie|zbawieniu]], o ich rzeczywistości, o zawartej w nich prawdzie oraz o zobowiązaniu Kościoła do jej głoszenia. Stanowi rozwinięcie nauki o tych zagadnieniach przyjętej przez [[Sobór Watykańskiwatykański II|Sobór watykański II]], zwłaszcza w [[Konstytucja apostolska|konstytucjach]] ''[[Lumen gentium]]'' i ''[[Gaudium et spes]]'', w [[dekret|dekrecie]] ''[[Unitatis redintegratio]]'' i w deklaracji ''[[Nostra aetate]]'' oraz rozwijanej w nauczaniu papieskim, szczególnie w encyklice papieża Jana Pawła II ''[[Ut unum sint]]''. Stanowczo przeciwstawiając się poglądom relatywistycznym, Deklaracja przypomina, że:

{{Cytat|Istnieje zatem jeden Kościół Chrystusowy, który trwa /{{Lang|la}} ''subsistit''/ w Kościele katolickim rządzonym przez Następcę Piotra i przez biskupów w łączności z nim<ref>Por. [[Kongregacja Nauki Wiary]], Deklaracja. ''[http://www.saint-mike.org/library/curia/congregations/faith/mysterium_ecclesiae.html Mysterium ecclesiae]'', 1: [[Acta Apostolicae Sedis|AAS]] 65 (1973) 396-408 {{Lang|en}} [Dostęp 2010-08-26]</ref>. Kościoły, które nie będąc w pełnej wspólnocie z Kościołem katolickim, pozostają jednak z nim zjednoczone bardzo ścisłymi więzami, jak sukcesja apostolska i ważna Eucharystia, są prawdziwymi Kościołami partykularnymi.<ref>Por. [[Sobór Watykańskiwatykański II]], Dekr. ''[[Unitatis redintegratio]]'', 14 i 15; Kongregacja Nauki Wiary, List ''Communionis notio'', 17: AAS 85 ( 1993) 838-850. 60. Por. SOB. WAT. I, Konst. ''Pastor aeternus'': DS 3053-3064; SOB. WAT. II, Konst. ''[[Lumen gentium]]'', 22.</ref> Dlatego także w tych Kościołach jest obecny i działa Kościół Chrystusowy, chociaż brak im pełnej komunii z Kościołem katolickim, jako że nie uznają katolickiej nauki o prymacie, który Biskup Rzymu posiada obiektywnie z ustanowienia Bożego i sprawuje nad całym Kościołem. Natomiast Wspólnoty kościelne, które nie zachowały prawomocnego Episkopatu oraz właściwej i całkowitej rzeczywistości eucharystycznego misterium,<ref>Por. SOB. WAT. II, Dekr. ''Unitatis redintegratio'', 22</ref> nie są Kościołami w ścisłym sensie; jednak ochrzczeni w tych wspólnotach są przez chrzest wszczepieni w Chrystusa i dlatego są w pewnej wspólnocie, choć niedoskonałej, z Kościołem<ref>Por. tamże, 3</ref> (''Dominus Iesus'', 17).}}

Deklaracja wywołała spore kontrowersje wśród interpretatorów. Według niektórych stanowi ona rozwinięcie [[Sobór Watykańskiwatykański II|II Soboru Watykańskiego]], według innych – anty-[[ekumenizm]] i całkowite zaprzeczenie Soboru.