Władimir Tatlin: Różnice pomiędzy wersjami

Stwarzał kompozycje o formach geometrycznych, demonstrując dyscyplinę ładu i porządku. Rozwijał te zagadnienia w abstrakcyjnych kompozycjach powstałych w 1911 roku, a zatytułowanych ''Reliefy''. Uległ kubizmowi po podróży do Paryża. W latach 1914-1915 rozwijał ideę "kultury materiałów" w ''Reliefach narożnych'', które zostały tak nazwane ze względu na sposób zawieszenia ich w rogach sal wystawowych. Poprzez swoje ''Reliefy'' zapoczątkował łączenie cech malarstwa, rzeźby i architektury. Podczas pobytu w Leningradzie zaprojektował "Letatlin" – latającą maszynę poruszaną siłą mięśni. Po roku 1935 poświęcił się scenografii.

 

 

Matki nie pamiętał, gdyż miał zaledwie dwa lata, gdy umarła. Ojciec powierzył wychowanie syna drugiej żonie. Władimir niecierpiał macochy, zresztą ojca także, był nieszczęśliwym i trudnym chłopcem. Mając 15 lat porzucił naukę i zaciągnął się na statek w charakterze majtka. Po śmierci ojca w 1904 r. wstępił do Instytutu sztuki w Penzie - obwodowym mieście w południowo- wschodniej Rosji. W roku 1909 przenósł się do Moskwy i zapisał do tamtejszej szkoły malarstwa, rzeźby i architektury. Tam poznał architekta Aleksandra Wiesnina, a następnie twórców związanych z awangardą- Michaiła Łarionowa i Natalię Gonczarową, z którymi blisko współpracował 1913 r.

Od 1927 do 1930 roku kontynuuował pracę pedagogiczną w powołanym w miejsce Wchutemasu pracowniach Wchutein. Jako jeden z nielicznych artystów awangardy pozostał w kraju, kiedy większość jej przedstawicieli w latach czystek stalinowskich wyjechała za granicę. Od roku 1940 został pozbawiony prawa wystawiania, Tatlin powraca do malarstwa realistycznego.

 

 

Do roku 1912 prace Tatlina sytuują się w nurcie reprezentowanym przez Paula Cezann’a i fowistów. Wzorem francuskiego mistrza , artysta stara się „ujmować naturę poprzez walec, kulę i stożek”. Porządkuje rytmiczne plany i siatką linii ożywia przestrzeń swoich obrazów. Tatlin zniekształca obraz rzeczywistości, przedstawia jej przetworzoną plastycznie wizję. Postacie poddaje geometrycznym transformacjom i wpisuje je w wirującą formę o kształcie elipsy. Rozmaite koliste formy korespondują ze sobą w wielu jego dziełach. Zastosowane wygięte i napięte linie są jedną z charakterystycznych cech malarstwa Tatlina.

 

Wielcy Malarze, Konstruktywizm Rosyjski, Egmoss Polska, Wrocław 2001

 

{{Kontrola autorytatywna}}

 

[[Kategoria:Rosyjscy malarze]]

[[Kategoria:Rosyjscy architekci]]