Jawaharlal Nehru: Różnice pomiędzy wersjami

W 1956 roku skrytykował wspólną inwazję Brytyjczyków, Francuzów i Izraelczyków na Kanał Sueski. Jako premier Indii i lider Ruchu Państw Niezaangażowanych starał się doprowadzić do rozejmu i sprawiedliwej oceny obydwóch stron konfliktu. Zyskał w tym sojusznika w postaci prezydenta USA, [[Dwight Eisenhower|Dwighta Eisenhowera]], któremu udało się zahamować wpływy Francji i Wielkiej Brytanii. [[Kryzys sueski]] znacznie zwiększył prestiż Indii w krajach [[Trzeci Świat|Trzeciego Świata]]. W czasie kryzysu, indyjski dyplomata, Menon przekonał [[Egipt|egipskiego]] prezydenta [[Gamal Abdel Naser|Gamala Abdela Nasera]] na kompromis z Zachodem. Indie przyczyniły się do budowy w krajach zachodnich wizerunku Nassera jako człowieka skłonnego do kompromisu<ref>Benjamin Zachariah ''Nehru'', 2004, s. 222.</ref><ref>John Melady ''Pearson’s Prize: Canada and the Suez Crisis'', 2006, s. 100.</ref>. Nawet po kryzysie sueskim, utrzymywał dobre stosunki z Wielką Brytanią. Uczestniczył w arbitrażu Wielkiej Brytanii, [[Bank Światowy|Banku Światowego]] i Pakistanu. W 1960 roku Wielka Brytania, Indie i Bank światowy podpisały traktat z przywódcą Pakistanu, [[Muhammad Ayub Khan|Ayub Khanem]]. Dzięki temu Pakistan dał Indiom dostęp do głównych rzek regionu Pendżab. Po raz kolejny wzrosła rola ministra, Krishny Menona – amerykański magazyn [[Time (tygodnik)|Time]] uznał ministra drugim najpotężniejszym człowiekiem w Indiach<ref>Christopher John Fuller ''The Nayars today'' s. 22, ISBN 9780521290913.</ref>.

 

 

===== Stosunki z Chinami =====