Aleksander Załęski: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne
Linia 1:
'''Aleksander Jan Załęski''' (ur. [[7 lipca]] [[1875]] w Kurhanie, w [[Podział administracyjny Imperium Rosyjskiego w 1914 roku|guberni tobolskiej]], zm. [[1 lutego]] [[1947]] w [[Warszawa|Warszawie]]) – [[pułkownik]]Generał#Generał [[Armiaw ImperiumWojsku Rosyjskiego|ArmiiPolskim ImperiumII Rosyjskiego]], [[RP|generał brygady]] [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojska Polskiego]].
 
== Życiorys ==
ByłAleksander synemJan Załęski urodził się 7 lipca 1875 roku w Kurhanie, w ówczesnej [[Gubernia tobolska|guberni tobolskiej]], w rodzinie polskiego [[Powstanie styczniowe|powstańca styczniowego]] zesłanego na [[Syberia|Syberię]]. Kształcił się w [[Niemirów|Niemirowie]] na [[Podole|Podolu]]. Od 25 października 1895 roku pełnił zawodową służbę wojskową w armii[[Armia rosyjskiejImperium Rosyjskiego|Armii Imperium Rosyjskiego]]. W 1899 roku ukończył Oficerską Szkołę Piechoty w [[Odessa|Odessie]] i jako oficer wziął udział w interwencji Rosji w [[chiny|Chinach]]. Walczył na [[wojna rosyjsko-japońska|wojnie rosyjsko-japońskiej]] 1904-1905. kapitan z 1911. Podpułkownik z 1914 roku jako dowódca batalionu.
 
W [[I wojna światowa|I wojnie światowej]] dowódca i pułku na froncie niemieckim. Walczył w operacji łódzkiej i w obronie Warszawy, na Wileńszczyźnie, pod [[Ryga|Rygą]]. Pułkownik z 1916. W latach 1917-1918 zastępca dowódcy Legii Rycerskiej w [[I Korpus Polski w Rosji|I Korpusie Polskim w Rosji]]. Potem na polecenie Polskiej Organizacji Wojskowej w Kijowie wstąpił do Armii gen. [[Anton Denikin|Antona Denikina]].
 
W Wojsku Polskim od lutego 1919 roku, oficer łącznikowy Naczelnego Dowództwa WP z [[Dowództwo Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi|Dowództwem Okręgu Generalnego "Łódź"]], dowódca 12 pułku strzeleckiego w Armii gen. [[Józef Haller|J. Hallera]], dowódca [[XII Brygada Piechoty (II RP)|XII Brygady Piechoty]] na froncie bolszewickim. Zweryfikowany jako pułkownik z 1 czerwca 1919. W 1921 roku ukończył kurs wyższych dowódców i do 1925 roku [[dowódca piechoty dywizyjnej]] [[14 Wielkopolska Dywizja Piechoty|14 Dywizji Piechoty]] w Poznaniu (od października 1922 roku, z powodu choroby, zastępował go płk SG [[Franciszek Kleeberg]]<ref>''Żołnierz Wielkopolski'' Nr 24 z 11 października 1922 r., s. 9.</ref>). Generał brygady z 1924 roku. Od marca 1925 dowódca [[29 Dywizja Piechoty (II RP)|29 Dywizji Piechoty]] w Grodnie. OdW [[1928]] roku wzostał stanieprzeniesiony w [[stan spoczynku]]. Osiadł w Poznaniu. W 1935 roku wystąpił publicznie w obronie honoru munduru bezczeszczonego przez niektórych wojskowych w sprawie brzeskiej. Sądzony przez Oficerski Sąd Honorowy.
 
We wrześniu 1939 roku zgłosił się do służby, lecz przydziału nie otrzymał. Mimo to Niemcy osadzili go w [[oflag]]u. Uwolniony z obozu Koenigstein w 1941 roku, jako gen. Olbrycht, ze względu na stan zdrowia, został wysiedlony z Poznania. Znalazł się w Warszawie. W 1945 roku zgłosił się do służby w [[Ludowe Wojsko Polskie|Ludowym Wojsku Polskim]], przydziału nie otrzymał. Otrzymał pracę w wojsku jako pracownik cywilny. Zmarł w Warszawie. Pochowany na [[Cmentarz Powązkowski w Warszawie|Cmentarzu Powązkowskim]], grób nie istnieje.