Falanga: Różnice pomiędzy wersjami

Skuteczność falangi zależała od poziomu wyszkolenia żołnierzy. Tworzyli oni długą (niekiedy na kilka kilometrów) linię frontu. Bitwy z użyciem falangi starano się staczać na terenie możliwie płaskim, gdyż na terenie pofałdowanym istniało niebezpieczeństwo rozerwania szyku, co groziło klęską. Falanga złożona ze słabo wyszkolonych, niedoświadczonych żołnierzy miała bardzo ograniczone zdolności manewrowe. By zapobiec oskrzydleniu falangi na jej bokach stawała lekka piechota uzbrojona w kilka oszczepów, nóż oraz niewielką okrągłą tarczę.

Z uwagi na znaczną redukcję uzbrojenia ochronnego, w porównaniu z hoplitą greckim, nie można uznać macedońskiego falangisty za klasycznego ciężkiego piechura. Jego uzbrojenie defensywne składało się ze znacznie mniejszej tarczy (pelte), zawieszanej na szyi przy pomocy pasa (''[[Telamon (tarcza)|telamon]]''), pancerza lnianego wzmacnianego czasem łuskami (<nowiki>''linothorax''</nowiki>) i lżejszego, mniejszego hełmu. Mniejsze tarcze pozwalały falangistom macedońskim na większą swobodę w manewrowaniu długą sarissą. Jednak słabsze uzbrojenie defensywne czyniło falangę macedońska bardziej narażoną na ataki [[Łucznik (żołnierz)|łuczników]], [[oszczep (broń)|oszczepników]] i [[proca]]rzy.