Armia „Łódź”: Różnice pomiędzy wersjami

Sztab armii był zlokalizowany w [[Łódź|Łodzi]] w [[Park im. Adama Mickiewicza w Łodzi|Parku Julianowskim]] w pałacu [[Juliusz Heinzel|Juliusza Heinzla]]. Koncepcję dowódcy armii gen. Rómmla obrony przedpola najlepiej charakteryzują jego słowa<ref name="JR"> {{Cytuj książkę | nazwisko=Rómmel | imię=Juliusz |autor link=Juliusz Rómmel | tytuł= Za honor i ojczyznę:wspomnienia dowódcy armii "Łódź" i "Warszawa" | data=1958 | wydawca=Iskry | miejsce=Warszawa | isbn= | strony=43}}</ref>:<blockquote>''...Musimy sobie zdawać sprawę, że tylko stosując obronę ruchową możemy zatrzymać i opóźnić tak znaczną przewagę nieprzyjaciela. Tylko w starciach i potyczkach o każdą wieś, lasek, rzeczkę czy wzgórze możemy zahamować tempo jego marszu i wygrać tak potrzebny dla nas czas. Blisko połowa sił własnych armii będzie w trakcie koncentracji lub [[mobilizacja|mobilizacji]]. Cała armia odwodowa będzie zbierać się pod osłoną naszych walczących oddziałów.''</blockquote>

1 września na odcinku [[10 Dywizja Piechoty (II RP)|10 DP]] Niemcy przekroczyli granicę już o 4:00 a na odcinku [[30 Poleska Dywizja Piechoty|30 DP]] pod [[Praszka|Praszką]] już o 3:45, czyli wcześniej niż na pozostałym froncie. [[Bombardowanie Wielunia]] rozpoczęło się o 4:40. W mieście nie było wojska. Dowództwo [[28 Dywizja Piechoty (II RP)|28 DP]] znajdowało się 15 km na północny wschód od miasta w miejscowości [[Wielgie (województwo łódzkie)|Wielgie]] i tam też była zlokalizowana jedyna bateria przeciwlotnicza dywizji. Między 5:00 a 6:00 Wieluń był bombardowany trzykrotnie a do 14:00 jeszcze kilkakrotnie.

W pasie obrony 10 DP, w pierwszym rzucie atakowały cztery niemieckie dywizje piechoty a za nimi, na styku z obroną prowadzoną przez 28 DP, dodatkowo 1 Dywizja Lekka dysponująca 230 czołgami i 36 samochodami pancernymi<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko=Szubiński | imię=Rajmund |autor link= | tytuł= Polska broń pancerna w 1939 roku | data=1982 | wydawca=MON | miejsce=Warszawa | isbn= 8311100314 | strony=80}}</ref>. To dowodnie świadczy o ogromnej przewadze Niemców. Przez cztery dni armia skutecznie powstrzymywała natarcie nieprzyjaciela. Począwszy od 4 września gen. Rommel nalegał na [[Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego (1939)|Naczelne Dowództwo]] o przyspieszenie działań na skrzydłach - od północy przez Armię „Poznań” i pod Piotrkowem przez odwodową [[Armia Prusy|Armię „Prusy”]]. Już 3 września gen. [[Tadeusz Kutrzeba|Kutrzeba]] chciał uderzyć w korytarzu między Prosną i Wartą, ale nie otrzymał wtedy zgody Naczelnego Dowództwa<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko=Zawilski | imię=Apoloniusz |autor link=Apoloniusz Zawilski | tytuł= Bitwy polskiego września | data=2009 | wydawca=Wydawnictwo Znak | miejsce=Kraków | isbn=978-83-240-1214-5 | strony=246}}</ref>. Około 3:00 w nocy z 4 na 5 września przyszedł telegram o zgodzie na podjęcie działań zaczepnych przez te armie i rozkaz utrzymania obrony na Warcie i Widawce do następnej nocy. Na pomoc Armii „Poznań” było już za późno. Obie armie rozdzielał pas o szerokości około 35 km. O świcie 5 września doszła do punktu kulminacyjnego bitwa nad Wartą. Walka toczyła się na około 40. km linii frontu od [[Glinno (wieś w województwie łódzkim)|Glinna]] na północy do [[Strońsko|Strońska]] na południu. Niemcy wprowadzili do walki dodatkową dywizję piechoty (30 DP) i zwiększyli udział w walce lotnictwa. Rozkaz odwrotu zastał jednostki na 50. km linii frontu w centrum i na południu obrony, umocnione na swoich pozycjach od [[Pstrokonie|Pstrokoni]], czyli od ujścia Widawki do Warty, do Borowej Góry (na południowy wschód od Bełchatowa koło miejscowości [[Borowa (gmina Bełchatów)|Borowa]]). Oddziały rozpoczęły wycofywanie w kierunku przepraw na Wiśle późną nocą z 5 na 6 września ale niektóre trwały jeszcze do świtu na swoich stanowiskach. Armia wycofywała się w pasie między [[Pilica|Pilicą]] a [[Góra Kalwaria|Górą Kalwarią]].