Cesarstwo Nicejskie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Lit. |
Poprawka literówek. |
||
Linia 155:
Jan wykorzystał fakt rozbicia łacińskiej armii i zimą 1224 roku zajął Pojmanenon, Lentianes, Charioros, Werweniakon i wszystkie twierdze łacińskie po azjatyckiej stronie Hellespontu, poza Pegaj. Część wojsk nicejskich przeprawiła się do Europy, zajmując Madytos i [[Gallipoli (półwysep)|Gallipoli]]. Nicejska flota opanowała także [[Lesbos]]. Grecy z Adrianopola na wieść o zbliżających się wojskach Watatzesa zmusili do wycofania się z miasta łaciński garnizon. Wysłali posłów do wojsk nicejskich, oferując poddanie poddanie Adrianopola. Doszło do porozumienia i oddział wojsk Watatzesa wyruszył, aby obsadzić miasto. Na przeszkodzie stanął jednak cesarz Tesaloniki, Teodor, który dowiedziawszy się o sukcesach Nicei, wyruszył w kierunku Adrianopola, jednocześnie przekonując jego mieszkańców przez posłów o swojej wyższości nad rywalem z Azji Mniejszej. Wojska Jana odstąpiły od miasta i wycofały się.
Oddanie Teodorowi władzy nad Adrianopolem okazało się korzystnym rozwiązaniem. To Angelosa postrzegano za największe zagrożenie i to przeciwko niemu zaczęli działać zarówno Bułgarzy cara [[Iwan Asen II|Iwana Asena]], jak i łacinnicy. Cesarz łaciński, jeśli chciał skupić wszystkie swe siły na zwalczaniu zagrożenie ze strony Epiru, musiał zawrzeć pokój z Janem. Doszło do rozmów, a w 1225 roku obydwie strony zawarły porozumienie, na mocy którego cała Azja Mniejsza została uznana za strefę wpływów Nicei. Łacinnicy zatrzymywali tylko wąski pas wybrzeża leżący po przeciwnej stronie Konstantynopola i okolice
=== Problemy wewnętrzne ===
Linia 177:
=== Walki w Europie ===
W 1239 roku na wschód powrócił Baldwin II na czele pokaźnych wojsk. Jego sprawę poparło zarówno papiestwo, jak i [[Francja]], oddając mu pieniądze na zaciąg armii oraz ogłaszając, że udanie się do Konstantynopola w celu walki z Grekami będzie traktowane jak wzięcie udziału w wyprawie krzyżowej. Dodatkowo mógł Baldwin liczyć na wsparcie Kumanów, których duża liczba osiedliła się na terenach rządzonych przez łacinników. W 1240 młody cesarz podjął nową ofensywę przeciwko Nicei, oblegając Tzurulos. Twierdza wprawdzie padła, ale kontratak
Zamiast tego postanowił zjednoczyć pod swoją władzą wszystkie greckie władztwa w Europie. Przygotowując się do uderzenia na ziemie Angelosów, zawarł przymierze z kumańskimi wodzami, chcąc wykorzystać ich znakomitą lekką jazdę. Oddziały kumańskie okazały się tak wartościowe, że Jan zaczął osiedlać Kumanów w Azji Mniejszej, tworząc dla nich specjalne osady we [[Frygia|Frygii]] i dolinie Meandru. Przed otwartym atakiem na Tesalonikę Jan użył podstępu, aby pozbyć się najgroźniejszego z Angelosów, Teodora. W tym celu zaprosił go do Nicei, pod pretekstem omówienia wspólnego planu działania przeciwko Bułgarom i łacinnikom. Zmysł polityczny tym razem zawiódł Teodora i został on uwięziony przez Nicejczyków. Armia Jana Watatzesa w 1242 roku przekroczyła Hellespont i odnosząc kilka pomniejszych zwycięstw, utorowała sobie drogę do Tesaloniki. W czasie oblężenia miasta do obozu nicejskiego przybyło poselstwo informujące o [[Mongołowie|Mongołach]], którzy wtargnęli do Azji Mniejszej. Jan musiał odstąpić od murów Tesaloniki i wrócić do Azji. Wcześniej jednak zawarł pokój z Angelosami, których zmusił do wyrzeczenia się cesarskich ambicji i uznania go jedynym prawowitym władcą. Jan i Teodor oddali cesarskie insygnia i uznali się wasalami Jana, a ten w zamian obdarzył ich tytułami despotów.
| |||