Niewolnictwo w Stanach Zjednoczonych: Różnice pomiędzy wersjami

Problem niewolnictwa powrócił w [[1849]] w związku z przyjęciem do Unii [[Kalifornia|Kalifornii]]. Kalifornia we wniosku o przyjęcie do Unii chciała, aby na jej terenie obowiązywał zakaz niewolnictwa. Dotąd istniała równowaga między stanami wolnymi a niewolniczymi (po piętnaście stanów), przyjęcie [[Kalifornia|Kalifornii]] naruszałoby równowagę. W Senacie ścierały się cztery poglądy. Niektórzy żądali wydłużenia aż do [[Ocean Spokojny|Pacyfiku]] ustalonej w Kompromisie Missouri granicy niewolnictwa (zaproponował to prezydent [[James Polk]] w mowie z 5 grudnia 1848)<ref>[http://www.presidency.ucsb.edu/ws/?pid=29489 James K. Polk, Fourth Annual Message, December 5, 1848]</ref>. Inna propozycja przewidywała wprowadzenie zakazu niewolnictwa na wszystkich terytoriach leżących na zachodzie i niemających praw samodzielnych stanów. Część senatorów (np. [[John C. Calhoun]]) uważała, że Kongres w ogóle nie ma prawa zakazywać niewolnictwa. Ostatnie stanowisko przewidywało, że to mieszkańcy każdego terytorium powinni rozstrzygać o jego charakterze. Aby uchronić Unię przed secesją i wojną senatorowie, pod przewodnictwem Henry’ego Claya i Daniela Webstera, zaproponowali rozwiązanie kompromisowe. Tzw. „Kompromis„[[Kompromis 1850 roku”roku]]” zakładał przyjęcie [[Kalifornia|Kalifornii]] do Unii jako stanu, w którym obowiązywał zakaz niewolnictwa, ale na terenach [[Nowy Meksyk|Nowego Meksyku]] i [[Utah]] sami osadnicy mieli zdecydować o charakterze przyszłych stanów. Zadecydowano, że w [[Waszyngton|stołecznym okręgu Kolumbia]] niewolnictwo będzie dozwolone, ale handel niewolnikami zabroniony. Równolegle przyjęto także ustawę nakazującą surowe karanie osób, które udzielają pomocy zbiegłym niewolnikom<ref>[http://avalon.law.yale.edu/19th_century/fugitive.asp Fugitive Slave Act 1850]</ref>, powszechnie sabotowaną na terenie stanów Północy.