Antoni Listowski: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Życiorys: Odpowiedzialny za rozstrzeliwanie Żydów w Pińsku w maju 1919 roku. Źródło: Alina Cała, Żyd - wróg odwieczny? Antysemityzm w Polsce i jego źrodła, Warszawa 2012, s. 327 |
WP:SK, drobne merytoryczne - przypis (informację podał niezarejestrowany użytkownik w swojej dyskusji) |
||
Linia 29:
W czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] dowodził walczącym na [[Lubelszczyzna|Lubelszczyźnie]] i w [[Małopolska|Małopolsce]] 66 Butyrskim Pułkiem Piechoty, a od lutego 1915 został dowódcą 150 Tamańskiego Pułku Piechoty na froncie w [[Galicja (Europa Środkowa)|Galicji]]. 12 lutego 1915 r. został ranny. Po powrocie ze szpitala 1 maja przejął dowództwo nad [[67 Tarutyński Pułk Piechoty|67 Tarutyńskim Pułkiem Piechoty]], a od października 1916 roku dowodził brygadą w [[17 Dywizja Piechoty Imperium Rosyjskiego|17 Dywizji Piechoty]]. 30 grudnia mianowany został generałem majorem, 15 kwietnia 1917 r. objął dowództwo 138 Dywizji Piechoty, a 1 października został dowódcą XXXVII Korpusu. W grudniu 1917 roku wystąpił z armii rosyjskiej.
7 grudnia 1918 roku został mianowany przez Naczelnego Wodza [[Józef Piłsudski|Józefa Piłsudskiego]] komendantem Rezerwy oficerskiej Wojska Polskiego<ref>Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 13 z 23 grudnia 1918 r., poz. 356.</ref>. Pięć dni później został oficjalnie przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała majora piechoty ze starszeństwem z 13 września 1918 roku i przydzielony do Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko komendanta Rezerwy oficerskiej Wojska Polskiego<ref>Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 14 z 30 grudnia 1918 r., poz. 428.</ref>. W czasie [[wojna polsko-bolszewicka|wojny polsko-bolszewickiej]] został 5 stycznia 1919 roku dowódcą [[Grupa Poleska|Grupy Podlaskiej]] (Grupa Operacyjna „Podlasie” – od kwietnia przemianowana na „Poleską”) z zadaniem obrony linii [[Bug]]u od [[Włodawa|Włodawy]] do Wołczyn. 9 lutego zajął twierdzę w [[Brześć|Brześciu]], dzięki wynegocjowaniu opuszczenia jej przez wojska [[Niemcy|niemieckie]]. Odpowiedzialny za rozstrzeliwanie Żydów w Pińsku w maju 1919 roku<ref>[[Alina Cała]], ''Żyd – wróg odwieczny? Antysemityzm w Polsce i jego źródła'', Warszawa 2012, s. 327.</ref>. 3 czerwca 1919 roku został mianowany dowódcą [[9 Dywizja Piechoty (II RP)|9 Dywizji Piechoty]] i dowódcą [[Grupa Poleska|Frontu Poleskiego]], a w lipcu [[Front Wołyński|Frontu Wołyńskiego]]<ref>Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 67 z 17 czerwca 1919 roku, poz. 2134.</ref>. W marcu 1920 roku został dowódcą [[2 Armia (II RP)|2 Armii]], zastępując chwilowo [[Józef Piłsudski|Józefa Piłsudskiego]] na stanowisku Naczelnego Wodza.
21 kwietnia 1920 r. zatwierdzony został w stopniu generała porucznika z dniem 1 kwietnia tego roku. Od 26 maja do końca czerwca dowodził Frontem Ukraińskim, a potem do stycznia 1921 roku pozostawał w dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych. W październiku wziął udział w pertraktacjach rozejmowych w [[Mińsk]]u oraz pełnił funkcję pomocnika dowódcy Okręgu Generalnego Warszawa. Z dniem 3 stycznia 1921 roku przeniesiony został w stan spoczynku, w stopniu generała porucznika.
Linia 38:
== Ordery i odznaczenia ==
* [[Order Virtuti Militari|Krzyż Kawalerski Orderu Wojskowego Virtuti Militari]]
* [[Złota szabla „Za dzielność”]]
* [[Order św. Stanisława (Rosja)|Order św. Stanisława z Mieczami kl. 2]]
* [[Order św. Anny|Order św. Anny kl. 2]]
* [[Order św. Stanisława (Rosja)|Order św. Stanisława kl. 2]]
* [[Order św. Włodzimierza|Order św. Włodzimierza z Mieczami kl. 3]]
* [[Order św. Anny|Order św. Anny kl. 3]]
* [[Order św. Stanisława (Rosja)|Order św. Stanisława kl. 3]]
* [[Order św. Włodzimierza|Order św. Włodzimierza z Mieczami i Kokardą kl. 4]]
{{Przypisy}}
| |||