W warunkach naturalnych żył w olbrzymich stadach; szacuje się, że przed kolonizacją Ameryki przez [[Europa|Europejczyków]] populacja bizona amerykańskiego liczyła miliony osobników. Pierwszy Europejczyk, któremu zawdzięczamy opis zwierzęcia, był [[Alvarkonkwistador]] Nuñezhiszpański [[Álvar Núñez Cabeza de Vaca]] (1530). Pod koniec [[XIX wiek|XIX]] [[wiek]]u stanął przed groźbą wyginięcia, głównie z powodu nadmiernego odstrzału; polowanie na bizony amerykańskie było wówczas ulubionym sportem białych uzbrojonych w broń palną. Przyjeżdżali oni specjalnymi pociągami, a polowanie odbywało się czasem z okien wagonów. Hipotetycznie do wytępienia bizonów amerykańskich mogli przyczynić się także [[Indianie Ameryki Północnej|Indianie]], którzy wierzyli, że bizony amerykańskie porozumiewają się między sobą. Dlatego też żaden bizon amerykański nie mógł ujść z polowania, aby "nie przekazał informacji innym stadom bizonów". Indianie nie obawiali się o wyginięcie bizonów, gdyż wierzyli, że jest ich nieograniczona liczba, ukryta pod ziemią, zaś na powierzchnię wychodzą jedynie "nadwyżki". W istocie przetrwanie bizonom amerykańskim zapewniały "strefy buforowe" oddzielające terytoria poszczególnych szczepów Indian, gdzie zakazane były polowania. Strefy tej "ziemi niczyjej" zmniejszały się jednak w miarę napływu osadników europejskich, zajmujących coraz większe ilości ziemi, będącej strefą łowną Indian. Gatunek, będący naturalnym źródłem pożywienia Indian, uratowało od wyginięcia Amerykańskie Towarzystwo Ochrony Bizona (''American Bison Society'') oraz utworzenie kilku [[park narodowy|parków narodowych]]. W latach 90. XX wieku populację bizonów oceniano na około 20 tysięcy osobników.
