Ernst Köstring: Różnice pomiędzy wersjami

Szkołę podstawową ukończył w Moskwie. Od [[1895]] r. służył w 4 Pułku Ułanów armii pruskiej, stacjonującym w [[Toruń|Toruniu]]. W listopadzie [[1898]] r. awansował do stopnia porucznika rezerwy. W lipcu [[1901]] r. przeniósł się do 5 Zachodniopruskiego Pułku Kirasjerów. W grudniu [[1913]] r. został rotmistrzem. Brał udział w [[I wojna światowa|I wojnie światowej]]. Przez większy okres działań wojennych pełnił różne funkcje sztabowe. Jesienią [[1916]] r. został ciężko ranny. Po wyleczeniu od grudnia [[1917]] r. był członkiem niemieckiej misji wojskowej w [[Imperium Osmańskie|Imperium osmańskim]]. W styczniu [[1918]] r. objął funkcję 1 adiutanta szefa sztabu generalnego armii tureckiej gen. [[Hans von Seeckt|Hansa von Seeckta]]. Po kapitulacji wojsk niemieckich 11 listopada [[1918]] r., służył w [[Reichswehra|Reichswehrze]]. W [[1922]] r. awansował na majora. Służył w sztabie 16 Pułku Kawalerii w [[Erfurt|Erfurcie]]. Od marca [[1927]] r. dowodził 10 Pruskim Pułkiem Kawalerii. W kwietniu [[1930]] r. został mianowany pułkownikiem. W [[1931]] r. objął funkcję attaché wojskowego [[Republika Weimarska|Niemiec]] w Moskwie. W marcu [[1933]] r. odesłano go do rezerwy w stopniu generała majora. W sierpniu [[1935]] r. powrócił do służby wojskowej. Ponownie został attaché wojskowym w Moskwie. Jednocześnie do [[1940]] r. pełnił tątę samą funkcję na Litwie. W międzyczasie w sierpniu [[1937]] r. awansował na generała porucznika, zaś w październiku 1940 r. na generała kawalerii. Po [[Atak Niemiec na ZSRR|ataku III Rzeszy na ZSRR]] 22 czerwca 1941 r., pozostawał w rezerwie. W tym czasie opowiadał się za zorganizowaniem z rosyjskich ochotników armii wyzwoleńczej, która wespół z Niemcami obaliłaby reżim stalinowski. Występował jako ekspert od spraw sowieckich. We wrześniu [[1942]] r. powrócił do czynnej służby wojskowej. Pełnił funkcję doradcy ds. [[Kaukaz (kraina historyczna)|Kaukazu]] przy sztabie [[Grupa Armii A|Grupy Armii "A"]]. Współorganizował [[kolaboracja|kolaboracyjne]] oddziały wojskowe złożone z przedstawicieli narodów ZSRR w służbie niemieckiej. Od czerwca [[1943]] r. był inspektorem [[Legiony Wschodnie|Legionów Wschodnich]] i jednocześnie Generałem Oddziałów Wschodnich w [[Oberkommando des Heeres]] (OKH). Na początku stycznia [[1944]] r. objął funkcję Generała Formacji Wschodnich przy OKH. 4 maja [[1945]] r. dostał się do niewoli amerykańskiej. W [[1947]] r. wypuszczono go na wolność. Miał wystąpić w roli świadka na [[Procesy norymberskie|procesach norymberskich]], ale strona sowiecka nie zgodziła się na to. W [[1965]] r. zostały opublikowane jego wspomnienia pt. "Der militärische Mittler zwischen dem Deutschen Reich und der Sowjetunion, 1921- 1941".