Stanisław Starzyński: Różnice pomiędzy wersjami

'''Stanisław Starzyński''' (ur. [[18 kwietnia]] [[1853]] w [[Snowicz]]u koło [[Złoczów|Złoczowa]], zm. [[17 listopada]] [[1935]] we [[Lwów|Lwowie]]) – polski prawnik i polityk, znawca [[Prawo konstytucyjne|prawa konstytucyjnego]], profesor, dziekan Wydziału Prawa i [[rektor]] [[Uniwersytet Lwowski|Uniwersytetu Lwowskiego]].

Urodził się 18 kwietnia 1853 r. w [[Snowicz]]u [[powiat złoczowski]] [[Gmina Remizowce]], w rodzinie Bojomira i Zofii Kulczyckiej. Nauki początkowe pobierał w domu rodzinnym. Od II klasy uczęszczał do [[III Państwowe Liceum i Gimnazjum im. Króla Stefana Batorego we Lwowie|Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie]], gdzie w 1872 r. zdał egzamin dojrzałości. W 1876 r. z odznaczeniem ukończył [[Wydział Prawa Uniwersytetu Lwowskiego|Wydział Prawa]] Uniwersytetu Lwowskiego. Trzy lata później, na tymże uniwersytecie uzyskał [[Doktor (stopień naukowy)|stopień doktora]] praw. Był współzałożycielem i prezesem Biblioteki Słuchaczów Prawa oraz [[Czytelnia Akademicka UJK|Czytelni Akademickiej]]. W latach 1876 -1879 pracował jako urzędnik w Namiestnictwie Lwowskim, a w 1879 r. w starostwie w [[Tarnów|Tarnowie]]. W roku akademickim 1880/81 studiował na [[Uniwersytet Wiedeński|Uniwersytecie w Wiedniu]]. W marcu 1883 r. uzyskał ''veniam legendi'' z austriackiego prawa politycznego na podstawie pracy pt. ''O t.zw. ustawodawstwie tymczasowym. Studium porównawcze z dziedziny prawa politycznego'' (opubl. [[Lwów]] 1883). Od 1883 r. do śmierci prowadził wykłady z prawa konstytucyjnego na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego. Postanowieniem cesarskim z 23 kwietnia 1889 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym prawa politycznego na Wydziale Prawa i tym samym powstała pierwsza samodzielna polska katedra prawa politycznego (konstytucyjnego). Trzy lata później, mocą postanowienia cesarskiego z 4 lipca 1892 r. został mianowany profesorem zwyczajnym. Katedrą prawa politycznego prof. Starzyński kierował do 1925 r. W latach 1895/96 i 1918/19 był dziekanem Wydziału Prawa ULw., a w roku 1896/97 prodziekanem. W roku 1913/1914 był rektorem, a w roku 1914/15 prorektorem. Był członkiem Komisji Sejmowo-Konstytucyjnej [[Tymczasowa Rada Stanu|Tymczasowej Rady Stanu]]<ref>Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 219.</ref>. W styczniu 1925 r. prof. Starzyński przeszedł na emeryturę opowiadając się, aby jego następcą został [[Ludwik Ehrlich]]. W lutym tego roku [[Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego|Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego]] mianowało go profesorem honorowym. W latach 1930-1935 wykładał także w ramach [[Studium Dyplomatyczne Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie|Studium Dyplomatycznego Uniwersytetu Jana Kazimierza]] we Lwowie.

{{DEFAULTSORTSORTUJ:Starzyński, Stanisław}}