Józef Rybicki: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
WP:SK, dodałem powstanie antykomunistyczne w Polsce 1944–1953, dr. red. porz. kat. |
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje) |
||
Linia 27:
== Biografia ==
Syn Olgi, z zawodu nauczycielki i Zygmunta ([[1863]]-[[1915]]) - sędziego. Młodszy brat [[Stanisław Rybicki (prezydent Częstochowy)|Stanisława, prezydenta Częstochowy]]. Józef Rybicki we wczesnej młodości mieszkał w [[Brzeżany|Brzeżanach]], a później we [[Lwów|Lwowie]]. Uczestniczył w [[wojna polsko-bolszewicka|wojnie polsko-bolszewickiej]] jako żołnierz w Małopolskich Oddziałach Armii Ochotniczej<ref>O tych oddziałach zob. {{cytuj stronę|url= http://www.lwow.home.pl/rocznik/obrona1920.html|tytuł= Artur Leiwand, Obrona Lwowa w 1920 roku|opublikowany=http://www.lwow.home.pl|data dostępu=14 kwietnia 2012}}.</ref>. Ranny 16 sierpnia 1920 w bitwie pod Rakobutami.
[[2 lipca]] [[1927]] poślubił Stefanię Neuman. W tym samym roku ukończył filologię klasyczną na [[Uniwersytet Wileński|Uniwersytecie Stefana Batorego]] w [[Wilno|Wilnie]], w latach [[1928]]-[[1931]] był tam asystentem, a w [[1930]] uzyskał doktorat na podstawie rozprawy ''De Foricoeniorum Cochanovii fontibus antiquis''. W latach [[1931]]-[[1934]] był nauczycielem w Państwowym Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w [[Wilno|Wilnie]], [[1934]]-[[1937]] p.o. dyrektora Państwowego Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w [[Nowogródek|Nowogródku]], [[1937]]-[[1939]] dyrektorem Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Bartosza Głowackiego w [[Tomaszów Lubelski|Tomaszowie Lubelskim]].
Od [[1939]] działał w polskim podziemiu zbrojnym: najpierw w [[Służba Zwycięstwu Polski|Służbie Zwycięstwu Polski]], od lutego [[1940]] w [[Tajna Organizacja Wojskowa|Tajnej Organizacji Wojskowej]], od marca [[1943]] w [[Armia Krajowa|AK]]. Ranny w [[Powstanie warszawskie|powstaniu warszawskim]]. W [[1945]] był członkiem [[Delegatura Sił Zbrojnych na Kraj|Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj]], a we wrześniu tego roku współzałożycielem zrzeszenia [[Wolność i Niezawisłość]]. Aresztowany w grudniu [[1945]], skazany w lutym [[1947]] w procesie I Zarządu [[Wolność i Niezawisłość|WiN]].
Ratował wraz z innymi dokumenty [[Kedyw (wojsko)|Kedywu]] Okręgu Warszawa [[Armia Krajowa|AK]]. Zostały one ukryte w 1945 r. pod Warszawą. Obecnie znajdują się w zbiorach [[Biblioteka Narodowa (Warszawa)|Biblioteki Narodowej]] i [[Biblioteka Uniwersytecka w Warszawie|Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego]].
Po wyjściu z więzienia w [[1954]] mieszkał w [[Milanówek|Milanówku]], następnie w [[Warszawa|Warszawie]]. We wrześniu [[1976]] był jednym z czternastu członków-założycieli [[Komitet Obrony Robotników|Komitetu Obrony Robotników]]. Zmarł w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu w Milanówku.
W styczniu [[1945]] został mianowany, z przekroczeniem jednego stopnia, kapitanem czasu wojny.
W [[2001]] Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego opublikowały jego wspomnienia ''Notatki szefa warszawskiego Kedywu'' (II wydanie - [[2003]]).
== Odznaczenia ==
Był odznaczony Srebrnym [[Krzyż Zasługi|Krzyżem Zasługi]] ([[1938]]), [[Order Virtuti Militari|Orderem Virtuti Militari]] kl. V, dwukrotnie [[Krzyż Walecznych|Krzyżem Walecznych]].
Pośmiertnie, postanowieniem prezydenta [[Lech Kaczyński|Lecha Kaczyńskiego]] z 21 września 2006, "za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za działalność na rzecz przemian demokratycznych w kraju", został odznaczony Krzyżem Wielkim [[Order Odrodzenia Polski|Orderu Odrodzenia Polski]]<ref>{{Monitor Polski|2006|84|848}}</ref>, który przekazany został 23 września tego roku, w czasie uroczystości z okazji 30. rocznicy powstania Komitetu Obrony Robotników<ref>{{cytuj stronę| url = http://www.prezydent.pl
== Bibliografia ==
| |||