Toomas Hendrik Ilves: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m MalarzBOT: przenosiny kategorii Odznaczeni Wielkim Krzyżem ze Złotą Kollaną Orderu Witolda Wielkiego do [[:Kategoria:Odznaczeni Wielkim Krzyżem ze Złotym Łańcuchem Orderu Witolda Wielkiego|Odznaczeni Wielkim Krzyżem ze Złotym Łańcuchem Orde... |
m poprawiam martwe linki zewnętrzne |
||
Linia 21:
W latach 80. pracował jako dziennikarz w [[Radio Wolna Europa|Radiu Wolna Europa]]. Po odzyskaniu przez Estonię niepodległości był ambasadorem w [[Stany Zjednoczone|USA]], [[Kanada|Kanadzie]] i [[Meksyk]]u. W latach 1996–1998 po raz pierwszy sprawował urząd ministra spraw zagranicznych. W 1998 wstąpił do partii agrarnej, przekształconej w Partię Ludową, przy udziale której powstał blok wyborczy "Umiarkowani" i następnie [[Partia Socjaldemokratyczna (Estonia)|Estońska Partia Umiarkowanych]]. W wyborach w 1999 Toomas Hendrik Ilves uzyskał mandat do [[Zgromadzenie Państwowe|Riigikogu]], wkrótce ponownie stanął na czele ministerstwa spraw zagranicznych w koalicyjnym [[drugi rząd Marta Laara|rządzie Marta Laara]]. Funkcję tę pełnił do 2002, powracając do pracy w Zgromadzeniu Państwowym. Rok wcześniej został przewodniczącym swojego ugrupowania (od 2003 działającego pod nazwą [[Partia Socjaldemokratyczna (Estonia)|Partia Socjaldemokratyczna]]), ustąpił już w 2002 po porażce w wyborach samorządowych.
W 2003 został obserwatorem w [[Parlament Europejski|Parlamencie Europejskim]]. W pierwszych estońskich [[wybory do Parlamentu Europejskiego w Estonii w 2004 roku|wyborach]] uzyskał mandat eurodeputowanego. Do 2006 zasiadał w grupie [[Partia Europejskich Socjalistów|Partii Europejskich Socjalistów]], był wiceprzewodniczącym Komisji Spraw Zagranicznych<ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.europarl.europa.eu/
23 września 2006 został wybrany na [[Przywódcy Estonii|prezydenta Estonii]] z poparciem socjaldemokratów, [[Estońska Partia Reform|Partii Reform]] i [[Isamaa ja Res Publica Liit|konserwatystów]]. W kolegium elektorskim, zwołanym po nieudanych głosowaniach w parlamencie, otrzymał 174 głosy, pokonując urzędującego [[Przywódcy Estonii|Prezydenta]] [[Arnold Rüütel|Arnolda Rüütela]] (162 głosy)<ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.baltictimes.com/news/articles/16418/|tytuł=Ilves defeats Ruutel 174–162|opublikowany=baltictimes.com|data=25 września 2006|język=en|data dostępu=2011-08-30}}</ref>.
| |||