Unia polsko-szwedzka: Różnice pomiędzy wersjami

Po śmierci króla szwedzkiego [[Jan III Waza|Jana III Wazy]], [[27 listopada]] [[1592]], naturalnym jego następcą był najstarszy syn, [[Zygmunt III Waza]], ówczesny król Polski. Dla samego Zygmunta dziedziczny tron szwedzki miał z pewnością większe znaczenie od niepewnego elekcyjnego w Polsce. Dał temu wyraz, snując m.in. plany oddania korony polskiej arcyksięciu [[Ernest Habsburg|Ernestowi Habsburgowi]]. Jednak zagrożona była sama korona szwedzka, którą chciał przejąć jego stryj, [[Karol IX Waza|ks. Karol Sudermański]].

Uzyskawszy zgodę [[sejm walny|sejmu polskiego]] na wyjazd z Rzeczypospolitej, król udał się [[3 sierpnia]] [[1593]] roku do Szwecji. Tam jednak musiał stawić czoła [[9 stycznia]] [[1594]] zbuntowanym stanom niższym pod przywództwem kleru [[luteranizm|luterańskiego]] na zjeździe w [[Uppsala|Uppsali]]. Zjazd ten przyjął uchwałę o przeciwstawieniu się szerzeniu [[katolicyzm]]u w Szwecji. Nie mając innego wyjścia i będąc, naglony przez niepewne zachowanie stryja, Zygmunt III podpisał [[19 lutego]] [[1594]] ''królewskie zaręczenie'', w którym przyrzekał stanom szwedzkim zachować wolność religijną dla wyznania augsburskiego. Na jego mocy katolikom zabroniono publicznego praktykowania swojej religii. Dochodziło wówczas do wielu gorszących ekscesów, gdy świta króla wdawała się w bójki z luteranami.

Zygmunt wysłał z Polski poselstwo mająceby na celu przywołanieprzywołać do porządku niesfornego regenta. Ten zobowiązał się złożyć regencję na Riksdagu w [[Arboga]]. Był to tylko udany manewr, gdyż regent uzyskał zatwierdzenie swojej władzy i zaczął podburzać chłopów. Stronnicy polscy padli wówczas ofiarami prześladowań.

W roku [[1598]] sejm pozwolił Zygmuntowi III na wyprawę w celu spacyfikowania swojegojego drugiego królestwa. Na zajętych statkach holenderskich i angielskich przeprawił się do Szwecji korpus interwencyjny. Złożony był głównie z wojsk najemnych niemieckich i węgierskich, wspartych polskimi armatami.