Wikipedia

Kościół unicki w Imperium Rosyjskim: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Glovacki (dyskusja | edycje)
3428 edycji
Nie podano opisu zmian
m poprawa linków
Linia 1:
Większość struktur [[Ruski Kościół Unickiunicki w I Rzeczypospolitej|Kościoła unickiego]] znalazła się w granicach Rosji po trzech rozbiorach Polski. Przed [[I rozbiór Polski|I rozbiorem Polski]] Kościół unicki był jednym z największych związków wyznaniowych w Rzeczypospolitej, z ośmioma diecezjami: [[Archieparchia kijowska (1596-1839)|kijowsko-wileńską (metropolia)]], [[Diecezja łucko-ostrogska (unicka)|łucką]], [[Archieparchia greckokatolicka we Lwowie|lwowską]], [[Archieparchia połocka (unicka)|połocką]], [[Greckokatolicka eparchia przemyska|przemyską]], [[diecezja chełmska (unicka)|chełmską]], [[Eparchia pińsko-turowska (unicka)|pińską]] i [[Diecezja włodzimiersko-brzeska (unicka)|włodzimierską]]. Łącznie unici dysponowali 9452 budynkami sakralnymi<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Radwan| imię = M.| tytuł = Carat wobec Kościoła greckokatolickiego w zaborze rosyjskim 1796-1839| wydawca = Instytut Europy Środkowo-Wschodniej| miejsce = Lublin| rok = 2004| strony = 21| isbn = 83-917615-5-X}}</ref>. Ok. 60% tego stanu posiadania znalazło się po trzech rozbiorach Polski w granicach [[Imperium Rosyjskie|Cesarstwa Rosyjskiego]]<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Radwan| imię = M.| tytuł = Carat wobec Kościoła greckokatolickiego w zaborze rosyjskim 1796-1839| wydawca = Instytut Europy Środkowo-Wschodniej| miejsce = Lublin| rok = 2004| strony = 23| isbn = 83-917615-5-X}}</ref>.
 
Kolejni władcy Rosji negatywnie odnosili się do unitów, z reguły postrzegając ich jako prawosławnych, którzy pod przymusem przyjęli jurysdykcję papieża i przy pierwszej okazji wystąpią z niej. Szeroko zakrojona działalność na rzecz nawracania unitów na prawosławie została podjęta na ziemiach białoruskich i litewskich już za rządów [[Katarzyna II Wielka|Katarzyny II]]. Po przerwie w latach panowania [[Paweł I Romanow|Pawła I]] i [[Aleksander I Romanow|Aleksandra I]] walkę z unią na nowo podjął car [[Mikołaj I Romanow|Mikołaj I]]. Administracyjną likwidację Kościoła unickiego poprzedziła długofalowa kampania upodabniania obrzędów unickich do prawosławnych koordynowana przez biskupa litewskiego [[Józef (Siemaszko)|Józefa Siemaszkę]]. W 1839 na [[Synod w Połocku|synodzie w Połocku]] ogłoszono zniesienie unii na Litwie i Białorusi; przetrwała jedynie diecezja chełmska. Do jej likwidacji doszło w 1875. W procesie przymusowego nawracania ludności zastosowano bezpośrednie środki przymusu; w Pratulinie i Drelowie starcia unitów z [[Armia Imperium Rosyjskiego|wojskiem rosyjskim]] przyniosły ofiary śmiertelne. Mimo administracyjnego uznania wszystkich byłych unitów za wyznawców prawosławia ok. 100 tys. osób nigdy nie podporządkowało się carskim zarządzeniom, bojkotując parafie Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Kościół_unicki_w_Imperium_Rosyjskim”