Samodzielna Grupa Operacyjna „Polesie”: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Bibliografia: Checkwiki error fix #72. ISBN-10 with wrong checksum |
zbędne linkowanie dat |
||
Linia 9:
[[Plik:Cmentarz w Woli Gulowskiej.jpg|thumb|270px|Cmentarz w [[Turzystwo|Turzystwie]]]]
{{Wikiźródła|Ostatni rozkaz gen. Kleeberga do żołnierzy SGO „Polesie”|ostatniego rozkazu gen. Kleeberga do żołnierzy SGO „Polesie”}}
'''Samodzielna Grupa Operacyjna „Polesie”''' (SGO „Polesie”) – [[związek taktyczny|wyższy związek taktyczny]] [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojska Polskiego II RP]], improwizowany w czasie [[Kampania wrześniowa|kampanii wrześniowej 1939]].
== Geneza ==
W wyniku rozkazu ze Sztabu Naczelnego Wodza z 9 września dowódca Okręgu Korpusu Nr IX [[Brześć]] gen. bryg. [[Franciszek Kleeberg]] rozpoczął, głównie na bazie ośrodków zapasowych 20 i 30 DP, organizowanie obrony Polesia na linii rzek [[Muchawiec (dopływ Bugu)|Muchawiec]]-[[Prypeć (rzeka)|Prypeć]], od Brześcia po wschodnią granicę państwa, ze stanowiskiem dowodzenia w [[Pińsk]]u.
Zadaniem „wojsk Obrony Polesia” było ubezpieczenie Frontu Północnego (odcinek Bugu od Brześcia do Hrubieszowa) przed głębokim obejściem od wschodu. Wypełniając je, podjęły walkę z nacierającym z północy niemieckim XIX KPanc (3 DPanc, 2 i 20 DPZmot oraz przydzielona do korpusu 10 DPanc): zgrupowanie „Brześć” broniło
== Przebieg działań ==
Po agresji sowieckiej z 17 września gen. Kleeberg początkowo próbował wykonać rozkaz Naczelnego Wodza o przejściu polskich wojsk do [[Rumunia|Rumunii]] lub na [[Węgry]] i w tym celu wycofał swe oddziały w rejon Kowla, lecz
Wobec niedostatecznej ilości amunicji, jaką rozporządzała SGO „Polesie”, gen. Kleeberg postawił, jako zadanie wstępne, marsz na [[Dęblin]] w celu opanowania Głównej Składnicy Uzbrojenia Nr 2 w [[Stawy (osiedle Dęblina)|Stawach]] k. Dęblina.
28 września do zgrupowania dotarła wiadomość o kapitulacji [[Warszawa|Warszawy]]. W związku z tym dowódca SGO „Polesie” zdecydował się dalej przebijać na zachód i w oparciu o duże kompleksy leśne prowadzić działania partyzanckie. Od 2 października zgrupowanie toczyło [[Bitwa pod Kockiem (1939)|walki]] w rejonie [[Kock]] – [[Radzyń Podlaski|Radzyń]] – [[Łuków]] z niemieckim XIV KZmot (13 DPZmot i 29 DPZmot). Ostatni bój stoczony został 5 października pod [[Wola Gułowska|Wolą Gułowską]], w jego wyniku Brygada Kawalerii „Edward” wyszła na tyły, a 60 DP przełamała obronę lewego skrzydła 13 DPZmot. Mimo taktycznego zwycięstwa gen. Kleeberg postanowił kapitulować wskutek wyczerpania się amunicji. Rokowania kapitulacyjne zostały nawiązane po południu [[5 października]], wymiana ognia trwała do godz. 1.00 w nocy [[6 października]], ok. 2
{{osobny artykuł|Bitwa pod Kockiem (1939)}}
|