Hiper/Chimera: Różnice pomiędzy wersjami

Album spotkał się z niejednoznacznym odbiorem wśród recenzentów<ref name="recenzja1"/><ref name="recenzja2">{{cytuj stronę|url=http://muzyka.onet.pl/pop/recenzja-donatan-i-cleo-hiper-chimera/7vlkl|tytuł=Recenzja: Donatan i Cleo – "Hiper/Chimera"|opublikowany=muzyka.onet.pl|język=pl|data dostępu=2015-05-27}}</ref><ref name="recenzja3"/>. Marcin Flint w swej recenzji na łamach [[Interia.pl]] napisał: „(...) wydaje mi się, że mało obyty odbiorca wystraszy się części tych aranżacji, a melodie, jak na popowe realia, zbyt szybko wypadają z ucha. Funkujący „Tłusty czarny kot” czy ciesząca ucho dobrym groove'em „Winylova” daje bowiem znać, jaki album mogłaby nagrać ta dwójka, gdyby nie miał zweryfikować ich rynek, gdyby nagrywali wyłącznie dla przyjemności.”przyjemności”<ref name="recenzja1"/>.

Natomiast publicysta [[Onet.pl]] Rafał Skrzeczka podkreślił iż Cleo: „Śpiewa świetnie, ma mocny głos i różnie go wykorzystuje (...), ale problemem jest u niej dykcja. W hołdzie dla R&B „Vinylova” zapewnia wprawdzie o swej miłości do czarnych brzmień, ale trudno oprzeć się wrażeniu, że to afro–brzmienie jej wokalu jest bardzo wymuszone, a gdyby z niego zrezygnowała, znacznie zyskałaby artykulacja.”<ref name="recenzja2"/>.

Z kolei dziennikarz serwisu [[Codzienna Gazeta Muzyczna|CGM]] Karol Stefańczyk pochwalił Donatana za „mięsiste, nasycone brzmienie, w którym bas jest odpowiednio tłusty, smyczki dalekie od obciachu, zaś aranż zaawansowany, ale nie przeszarżowany. Za wszechstronność, kilka nieoczywistych rozwiązań, kombinacji z bębnami (...) oraz inspiracji (...). Za – w większości – zdrową przebojowość.”przebojowość”<ref name="recenzja3"/>.