Bitwa pod Sarmin: Różnice pomiędzy wersjami

|przyczyna = zaniepokojenie [[sułtan]]a Muhammada[[Mohammad TabaraTapar|Mohammada Tapara]] ekspansją łacinników w Syrii

Zwycięstwo pod Sarmin położyło kres próbom odzyskania Syrii przez sułtanów seldżuckich, a MuhammadMohammad TabarTapar pogodził się z myślą, że Antiochia należy teraz do łacinników. Ibn Bursuk zmarł kilka miesięcy później, skompromitowany i okryty wstydem. Odtąd ze wschodu groziło chrześcijanom już tylko niebezpieczeństwo ze strony niezależnych emirów tureckich, z których każdy usiłował za wszelką cenę powiększyć swoje terytorium. Oddziały antiocheńskie szybko odzyskały Kafartab, który Ibn Bursuk oddał Munkizydom<ref>Usama, wyd. Hitti, s. 106.</ref>. Potęga syryjskich łacinników poważnie zaniepokoiła władców Aleppa i Damaszku. Tughtakin zawarł pokój z sułtanem MuhammademMohammadem, ten jednak, pomny na niedawną klęskę, nie udzielił mu żadnej konkretnej pomocy. Rządzący w Aleppo eunuch Lulu był bezradny wobec silnej pozycji łacinników. Starał się nawiązać ściślejszy kontakt z Tughtakinem, ale po tym, jak zmienił stronę przed bitwą pod Sarmin, nikt mu już nie ufał. W [[maj]]u [[1117]], Lulu został zamordowany przez własnych żołnierzy. Władzę nad Aleppo przejął inny eunuch, [[Ormianie|Ormianin]] Jaruktasz. Zabiegał on o względy Rogera, oddając mu twierdzę Al-Kubba, położoną na drodze z Aleppa do Damaszku. Nie spodobało się to zabójcom Lulu, którzy także i jego wkrótce uśmiercili. Ostatecznie kontrolę nad Aleppem przejął Ilghazi Artukida, który z pomocą Tughtakina umocnił swoją władzę w tym regionie. Zemścił się też na Kirchanie z Himsu za wcześniejsze wspieranie Ibn Bursuka, zmuszając go do złożenia rządów.